Εθνική έπαρση

Μια εθνική συγκίνηση με διακατέχει. Μα τι συμβαίνει; Τι θόρυβος από πολεμικά αεροπλάνα είναι αυτός; Είναι η εθνική επέτειος. Στην Αγ. Λαύρα ή στην Καλαμάτα κατά νεώτερες ασφαλείς πληροφορίες ξεκίνησε η επανάσταση. Παπαφλέσσας, Καραισκάκης, Κολοκοτρώνης. Μα αν θυμάμαι καλά καποιοι πέρασαν και μερικά φεγγάρια στα μπουντρούμια από τους προεστούς και προύχοντες της εποχής. Ας παρελαύνουμε με κοντές φούστες η με στολές παραλλαγής. Και μετά ας ξεχάσουμε τους συνανθρώπους μας ώς το Πάσχα που θα τους θυμηθούμε πάλι. Ζήτω η πατρίδα μας, που σημειωτέον δεν είναι μόνο "οι κάμποι και τα ψηλά βουνά".

Μια απερίγραπτη πίκρα

Η Γαία δεν ψεύδεται ποτέ. Ο Ασπροπόταμος (Αχελώος) λίγο πρίν την λίμνη Καστρακίου. Ο γράφων καθ'οδόν πρός τα θερμά λουτρά Αλευράδας ίνα πραγματοποιήση γεωλογικήν αναγνώριση.
Ω ναι. Θέλουμε το μπλουζάκι να το αγοράζουμε όσο έναν καφέ σε ευπρεπές καφεποτείον, αλλά και το CO2 να μειώσουμε διότι έχουμε και περιβαλλοντικές ανησυχίες.
Μια παράξενη εβδομάδα. Ειρωνείες και σαρκαστικά σχόλια από την κυβέρνηση του 1/3 των ψηφισάντων μέσα στην βουλή. Δημοσιογράφοι σε διατεταγμενη υπηρεσία απέχοντες από το "λειτούργημα". Πληροφόρηση για τις πορείες από το bbc. Ανατριχιάζω και μια πίκρα με κυριεύει. Το καλοκαίρι με τους καύσωνες δούλευα με το jeep σε κορφοβούνια. Και προς πληροφόρησή σας το μικροκλίμα σε πλαγιές μπορεί να φθάσει την θερμοκρασία έως και 5-6 βαθμούς υψηλότερα. Βουνό και δροσούλα δεν ισχύει. Δούλευα με 47-48 βαθμούς για 3 ημέρες. Το θερμοκήπιο συγκάτοικοι δεν συνεπάγεται μόνο 2-3 βαθμούς μέση άνοδο αλλά και "ακραίες" τιμές. Ποτέ δεν είχαμε για τόσες μέρες 45άρια. Οι ηλικιωμένοι θα έπεφταν σαν τις μύγες όπως το καλοκαίρι του 1987 άν δεν είχαν κλιματιστικά. Δίνουμε στις επόμενες γενιές τα αποκαίδια μας. Καμμία εργασιακή, περιβαλλοντική, προσωπική η κοινωνική ασφάλεια. Δεν μας ενδιαφέρει αν τα surer-αθλητικά παπούτσια μας κατασκευάστηκαν από εργοστάσια που πληρώνουν 0,5 έως 1$ την ημέρα, και παράγουν το μισό CO2 του κόσμου. Αρκεί εμείς να παίρνουμε το καινούργιο DVD-rec σε τιμή ενός μονόκλινου στο Ναύπλιο.
Υποκρισία. Ας κάτσουμε στα καβούκια μας και ας διαβάζουμε LIFO και ATHENS-VOICE. Μπορεί να λέει για καποιο καινούργιο μπαράκι (φιλου της φίλης του συντακτη) που ποιός ξέρει, ίσως να χτυπήσουμε κανένα μωρό.

Παράνομη και καταχρηστική

Έζησα στην δεκαετία του '70 τους οικοδόμους να σηκώνουν τις πλάκες από τα πεζοδρόμια και να δείχνουν στις μηχανοκίνητες αύρες της Αστυνομίας Πόλεων του θείου του Κωστάκη τι εστί βερύκοκο.
Έζησα και την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου που κρίνει παράνομη και καταχρηστική μια απεργία και όχι μόνο αυτό αλλά απαγορεύει τις μελλοντικές απεργίες με τα ίδια αιτήματα.
Πότε θα ζήσω την εκτόνωση της οργής τόσων ανθρώπων από την ζωή που τους προσφέρουν.
Την ζωή που δεν απαγορεύεται να είσαι απατεώνας, αλλά απαγορεύεται να ονειρεύεσαι.
Τυφλή δικαιοσύνη η μάλλον εταίρα δικαιοσύνη, στις προσταγές των ισχυρών.

May steal your dreams away

1979. Αρτι αφιχθείς από Κυψέλη στας εξοχάς της Πετρουπόλεως. Ο γράφων, 16χρονος, φορούσε Μάο υπουκάμισο (μφρ. χωρίς γιακά), μακριά μαλλιά, μπλού τζήν με μπαλώματα και συνθήματα, λευκά πάνινα μποτάκια "αλυσίδα" (φθηνή έκδοση των all star), μερικά κουδουνάκια στα κορδόνια και ένα λουκέτο περασμένο στην ζώνη. Κατά τ'άλλα μαθητής του 17 (για την εποχή αυτό ήταν πολύ καλό), και αρκετά ντροπαλός. Καθηγήτρια φιλόλογος ονόματι Βερβέρη καθ' υπόδειξη της διεύθυνσης πρότεινε θέμα έκθεσης "Τα εγκαίνια του σχολείου μου". Παρέλειψα να σημειώσω ότι το σχολείο εγκαινιάσθη υπό του ευγενούς κ. Βαρβιτσιώτη υπ. Παιδείας τότε.
Έστιβα το κεφάλι μου ένα τέταρτο πως να ξεκινήσω. Ο πρόλογος ήταν πάντα το αδύνατο μου σημείο. Και ιδού:

Εντυπώσεις από την γιορτή των εγκαινίων του σχολείου μου
Παράγραφος 1η.
Μαζεύαμε τα χορτάρια από το χωράφι.
Μετά από 2 ώρες κοπιαστικής εργασίας δίχως να μας δωθεί δραχμή, μαζέψαμε 15 κιλά χορτάρια.
Πήγαμε να κάνουμε αποχή. Δεν μας άφησαν. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να πάω. Πήγα.
Είμαι αντιδραστικός. Περίμενα επί μιάμιση ώρα στον καυτερό ήλιο της ερήμου παρακολουθώντας βόλλευ.
Παράγραφος 2η.
Το βόλλευ τελείωσε. 3-0 σετ. Οι παίκτες πέθαναν. Ο καυτερός ήλιος έγινε λιγότερο καυτερός.
Μπλε σύννεφα απλώθηκαν. Το αυτοκίνητο έφθασε. Ο υπουργός κατέβηκε. Ήρθε τελευταίος. Επίσημος. Σκυφτός. Αρχοντικός. Έπρεπε να κάνει εντύπωση. Δεν έπρεπε να δείχνει κοινός θνητός. Το κοστούμι του διαφορετικό. Τα παπούτσια του διαφορετικά. Η γραβάτα διαφορετική. Έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ανεβαίνει στο βήμα. Σφυρίζω. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι αντιδραστικός. Η παράσταση αρχίζει.
"Δόξα στον Πατέρα, στον Γιό και στο Άγιο Πνεύμα".
Τα μουστάκια του παπά γελούσανε.
Το στόμα του δεν γελούσε.
Έπρεπε να είναι σοβαρός. Έπρεπε να αρέσει στον κόσμο.
Ήταν υποχρεωμένος. Ήταν ηθοποιός.
Η παράσταση έπρεπε να πετύχει. Ξοδευτήκανε πολλά. Έπρεπε να πετύχει.
3η παράγραφος, 2η πράξη.
Ο υπουργός μιλά. Μας μιλά για την υποχρέωση μας να διαβάζουμε. Είναι έξυπνος. Δεν μιλά για δικές του. Τις δικές σας υποχρεώσεις. Σφυρίζω. Τώρα δίκαια. Ξέρω γιατί σφυρίζω. Η παράσταση φθάνει στο τέλος. Χειροκροτήματα ακούγονται από όλες τις μεριές της αίθουσας. Η παράσταση ήταν καλή. Οι ηθοποιοί υποκλίνονται ευχαριστημένοι. Η μασκαράτα τελείωσε. Ο ήλιος ξαναγίνεται καυτερός. Γελάει. Οι κορδέλες, τα σκηνικά φεύγουν. Δρόμο για την επόμενη παράσταση.

Την άλλη εβδομάδα είχαμε την διόρθωση των εκθέσεων. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τι έγραψα ο μαλάκας;
Η Βερβέρη διάβασε τις εκθέσεις από 19 έως και 15. Δεν ανήκα στο κλάμπ. Την ήπια σκέφθηκα. Κάτω από την βάση. Και έξαφνα θαύμα, θαύμα. Να σας διαβάσω και κάτι αλλιώτικο. Με κρυφοκοιτούσε πονηρά και χωρίς να πεί το όνομά μου την διάβασε σε μια τάξη που την κοιτούσε σαν να διάβαζε κινέζικα.
Πήρα το 20άρι και η τάξη είδε τον κυψελιώτη μέ άλλο μάτι. Με άλλο μάτι με είδε και η ωραία της τάξης Καρόζη Γεωργία, φυσική ξανθιά, λευκό δέρμα, φακίδες, πονηρό ματάκι, που είχε ήδη πάρει κανα δυό. Μιλάμε για το 1979 και είμασταν 15άρικα. Πάντως εμενα δεν με πήρε τελικά. Μια αύρα κουλτούρας δεν φθάνει για να ρίξεις και να κρατήσεις την γυναίκα. Μεγάλο μάθημα.
Τα θυμήθηκα ακούγοντας Camel.