Βλέπε σχόλιο "Τσαγκαροδευτέρα" --> "Τσαγκαροτρίτη". Τι θα γίνει αυτήν την εβδομάδα;
Από ίωση σε ίωση πάμε η το ανοσοποιητικό ποιεί την νήσσαν, και καταντά σκέτο ποιητικό;
Τέλος πάντων ας μη δεχθώ πως απλώς μεγαλώνω και οι αντοχές μικραίνουν, και αισιόδοξα να πώ "Αυτή η μηχανή, όσο καλά και να ντυθώ δεν μ'αφήνει ν'αγιάσω και με κρατά συνεχώς συναχωμένο αυτόν το χειμώνα".
Συνεχίζω τις ευχάριστες παραθέσεις.
Αλευράδα, 1km κατάντι του φράγματος Καστρακίου. Κρεμαστή πεζογέφυρα που εξυπηρετούσε τον διάπλου του Αχελώου πρίν την κατασκευή του φράγματος και το δρόμο πού έχει κατασκευαστεί στη στέψη του.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 παρουσιάστηκα στο ένδοξο σώμα του Πολεμικού Ναυτικού. Μέσα σε 25 μήνες που ήταν τότε η θητεία, ήμουν παρών σε 1 αυτοκτονία, και 3 απόπειρες. Μηχανικός καζανιέρος του ΑΤ "Κουντουριώτης", περίμενα όπως έλεγαν οι διαταγές, να κάνω 12 μήνες θάλασσα και 12 ξηρά. Αμ, δε. Κάποιοι έπρεπε να υπηρετούν όλη την θητεία τους στην ξηρά λόγω ίσως παθολογικής ναυτίας και αλλεργίας στο θαλασσινό νερό. Έτσι πέρασα 2 υπέροχα ρομαντικά χρόνια στο Πολ. Ναυτικό, έχοντας γένεια 3 ημερών, καπνίζοντας το τσιμπούκι μου και γράφοντας στίχους ατενίζοντας από την γέφυρα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου.
Εμ, δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Αφιερωμένο στους κληρούχες που περάσαμε μαζί τα 10άρια μποφώρ στη θάλασσα, στις πιο απάνθρωπες συνθήκες, όπου όμως ανακαλύψαμε τα όρια μας. Για τον Μάριο που σκοτώθηκε λίγους μήνες μετά την απόλυσή του πάνω σε μια 1000άρα, για τον Θανάση, για ολα τα παιδιά που έδωσαν σ'αυτή την κ..χώρα πόνο και αίμα για να βλέπουν τα βύσματα να περνάνε πάντα ζάχαρη.
Λίγο αγοραία η γλώσσα αλλά δεν υπάρχει άλλη.
Από έναν Τούρκο πιλότο εμπορικών σκαφών στα στενά του Βοσπόρου ένα βιντεάκι που με συγκίνησε, γιατί με έφερε 20 χρόνια πίσω, στους φίλους μου, στους φίλους μου που όσο το σκέφτομαι ήταν οι καλύτεροι άντρες που γνωρισα ποτέ, και άς ήταν αμούστακα παιδιά.
