Κίτρινα γυαλιά νυχτερινής όρασης. Συμπεριφορά όχλου και κόκκορα σε περίοδο αναπαραγωγής.
Και παπάκια, πολλά παπάκια, χιλιάδες παπάκια. Μπιπ, Μπίιιιπ. Βγές από την πορεία μου φώναζε το όργανο, συνεπιβάτης σε παπάκι.
Έχει πορεία μπροστά; τον ρώτησα δήθεν απορημένος. Πέρασα 25 μήνες από την ζωή μου στην χειρότερη υπηρεσία του Π.Ν. υπηρετώντας (άκου λέξη, μου θυμίζει την δουλειά-δουλεία), και κάτι 20άρικα αμούστακα κοκκοράκια κουβαλώντας το 45άρι μου μιλάνε σε αγοραία γλώσσα και ύφος γηπέδου. Αντράκια που δεν υπηρέτησαν ποτέ και τίποτα παρά μόνο τις εφηβικές τους ορμόνες, αμόρφωτοι με την Ελληνική σημαία στην στολή, ντροπιάζοντάς την κάθε μέρα. Και φόβος, φόβος αναγνώρισης. Κουκούλες, γυαλιά και κράνος να κρύβουν όλο το πρόσωπο. Οι προστάτες του πολίτη κρύβουν το πρόσωπό τους. Δεν ντρέπονται λίγο. Οι Έλληνες είχαν πάντα ψηλά το κεφάλι τους.
Για τον Μάριο εκεί ψηλά.
