Ήταν τττο '94 νομίζω. Σε σσσσυζήτηση με το Θοδωρή του έλεγα για το συναίσθημα της πενιάς και την αποστειρωμένη κλασσική μουσική. ΠΠΠΠΠοιός ξέρει άραγε; Τι είναι αλήθεια και τι όχι; Τι ορίζω ώς αλήθεια; Ως ππππαντογνώστης και παντοδύναμος βάζω την σπάθη τούτη στον ώμο μου και ορίζω την αλήθεια. Ακούω Tarrega και Sor πίνοντας μια Weihenstephaner και ξξξξέροντας πώς θα ζήσω μαζί με τα παιδιά και την σσσύντροφό μου, αλλά μόνος, μόνος μέσα στη κάψουλα της ζωής μου. Και ίσως περισσότερο μόνος απ' ότι ο Θοδωρής. Bruge.
Στα χρόνια που θάρθουν και στην δικιά μου προσωπική μοναδική και τόσο μόνη αλήθεια κάνω τούτη την σπονδή με ταπεινή σταρένια μπύρα.
