Επανέρχομαι συνεχώς λόγω εμμονών, στην θεωρία της μη ύπαρξης σωστού-λάθους.
Στην παράσταση που ζούμε, όλοι έχουν κάποιο ρόλο και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ο πρωταγωνιστής, δίχως την ταξιθέτρια. Με ποιό δικαίωμα και με οποία έπαρση, εγώ, ο αναιδής, συμβούλευα τον φίλο μου Μιχάλη, για την πορεία που θα έπρεπε να πάρει η ζωή του. Αυτή είναι καθορισμένη από το ίδιο το καράβι που του εδώθη, στον ίδιο πλειστηριασμό που και εγώ έλαβα το δικό μου, την ποιότητα του πληρώματος, τον τελικό προορισμό -που εμείς ορίζουμε-, τον καιρό και τις διορθωτικές παρεκλίσεις που ως καπεταναίοι κάνουμε. Ζήσε την ζωή σου φίλε μου, εσύ που ποτέ δεν είπες, πώς, θα έπρεπε εμείς να ζήσουμε την δική μας.
Παραθέτω δύσκολη πλην ενδιαφέρουσα στιγμή της ζωής μου.
Αποκλεισμένοι ο συνάδελφος Φ.Κ. και εγώ στον δρόμο Προυσσός-Λαμπίρι.
Το τζιπ να γλυστρά και οριακά να γλυτώνουμε τον γκρεμό.
Ο Κ. φτυαρίζων με απώτερον σκοπόν τον επανασχηματισμό επιφανείας τριβής μεταξύ τροχών και οδοστρώματος, μπας και φθάσουμε Αγρίνιο και δεν ξεμείνουμε από καύσιμα -νηστικοί από το πρωί - στην κορυφή του διάσελλου.
