Είναι τόσο δύσκολο να ειπωθεί η αλήθεια; Γιατί φοβούνται όλοι να πουν το αυτονόητο;
Ότι το παπαδαριό είναι επιχείρηση;
Ότι οι Ματατζήδες επιλέγονται από τα πιο αρρωστημένα στοιχεία του σώματος;
Αλήθεια ποιοί λογικοί και ισσοροπημένοι άνθρωποι θα χτυπούσαν αλύπητα παιδιά και κοπελίτσες 15-16 χρονών;
Ότι διαβάζουν πορνοπεριοδικά, αθλ. εφημερίδες και παίζουν τάβλι και χαρτιά επί ώρες μεσ' τις κλούβες ώσπου να τους δωθεί η ευκαιρία να δείρουν.
Τολμάνε, η ντροπή αυτής της χώρας, να κρεμάνε την Ελληνική σημαία στις κλούβες τους.
Όταν κάποιος εφορμά πάνω σου πάνοπλος με μάσκα, γκλομπ, κράνος, βρίζοντας χυδαία με σκοπό να σου ανοίξει το κεφάλι, έτσι, επειδή έχει τα νεύρα του σήμερα, πρέπει να περιμένεις να δεις αν θα αντέξει το κεφάλι σου; Οχι. Θα του το ανοίξω εγώ πρώτος.
Η εκδίκησή μου σε κάθε τσογλαναρά που θα απειλήσει την σωματική ακεραιότητα την δικιά μου ή της οικογενειάς μου, θα είναι πρωτόγνωρη.
Και δεν με ενδιαφέρει αν ο αντίπαλος ειναι αστυνομικός, πολιτικός η στρατηγός. Θα τον σακατέψω για πάντα, όπως στην Κρήτη και στην Μάνη ξέρουν από εκδίκηση.
Θυμάμαι όταν πήγα να καταγγείλω μια κλοπή. Τότε με απέτρεψαν να την καταγγείλω, με έμμεση απειλή την γραφειοκρατία που θα περνούσα δίχως αποτέλεσμα. Ο σκοπός ήταν να κρατήσουν τα ποσοστά κλοπών του τμήματος όσο μπορούσαν καλύτερα. Και μετά φορτώνουν όλες τις κλοπές στο κάθε άρρωστο πρεζόνι που πιάνουν, με τον ίδιο σκοπό.
Όταν είδα την πόρτα του σπιτιού μου ανοιχτή και κάλεσα την αστυνομία, ήρθε περιπολικό από το αστυνομικό τμήμα (120μ. απόσταση) 1,5 ώρα μετά, και μετά τις έντονες διαμαρτυρίες μου από μια αξιωματικό ξέφυγε ότι έχουν διαταγές να αργούνε, ώστε να μην πέσουν πάνω στους κακοποιούς γιατί, "και μεις οικογένειες έχουμε". Θρασύδειλοι. Μόνο σε παιδάκια και γυναίκες βγάζουν όλο το μενος τους.
Δεν ξέρει όλος ο κόσμος για τους ακροδεξιούς αστυνομικούς που ενημερώνουν τους ομοιδεάτες τους;
Ποιούς δουλεύουν οι αλήτες;
Το 1985 κατέβηκα ως πιτσιρικάς περίεργος να δω τα επεισόδια σε μια κατάληψη Πολυτεχνείου. Έβλεπα έντρομος τους ακροδεξιούς να μιλάνε με τους Ματατζήδες με τα μικρά τους ονόματα και σχεδιάζαν μπροστά μας πώς θα επιτεθούνε ώς αγανακτισμένοι πολίτες και πως θα παραδώσουν (τα Ματ) τους συλληφθέντες στους ακροδεξιούς ώστε να τους δείρουν πριν τους πάνε μέσα.
Τότε σιχάθηκα την χώρα μου.
Και να πω και κάτι. Το αν καεί μια σημαία λίγο με νοιάζει. Γιατί μια σημαία δεν είναι ένα πανί, είναι οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν, είναι ο ιδρώτας κάθε κατοίκου αυτής της χώρας για καθημερινή επιβίωση, είναι το αίμα τους για την ελευθερία τους.
Άν η πατρίδα σου σε ντροπιάζει κάθε μέρα τότε τι αξία έχει ένα πανί;
Για την χώρα μου έδωσα και δίνω περισσότερα από όσα αξίζει.
Μου χρωστά και δεν της χρωστώ.
Κόρη μου ζήσε ελεύθερη.
Ότι το παπαδαριό είναι επιχείρηση;
Ότι οι Ματατζήδες επιλέγονται από τα πιο αρρωστημένα στοιχεία του σώματος;
Αλήθεια ποιοί λογικοί και ισσοροπημένοι άνθρωποι θα χτυπούσαν αλύπητα παιδιά και κοπελίτσες 15-16 χρονών;
Ότι διαβάζουν πορνοπεριοδικά, αθλ. εφημερίδες και παίζουν τάβλι και χαρτιά επί ώρες μεσ' τις κλούβες ώσπου να τους δωθεί η ευκαιρία να δείρουν.
Τολμάνε, η ντροπή αυτής της χώρας, να κρεμάνε την Ελληνική σημαία στις κλούβες τους.
Όταν κάποιος εφορμά πάνω σου πάνοπλος με μάσκα, γκλομπ, κράνος, βρίζοντας χυδαία με σκοπό να σου ανοίξει το κεφάλι, έτσι, επειδή έχει τα νεύρα του σήμερα, πρέπει να περιμένεις να δεις αν θα αντέξει το κεφάλι σου; Οχι. Θα του το ανοίξω εγώ πρώτος.
Η εκδίκησή μου σε κάθε τσογλαναρά που θα απειλήσει την σωματική ακεραιότητα την δικιά μου ή της οικογενειάς μου, θα είναι πρωτόγνωρη.
Και δεν με ενδιαφέρει αν ο αντίπαλος ειναι αστυνομικός, πολιτικός η στρατηγός. Θα τον σακατέψω για πάντα, όπως στην Κρήτη και στην Μάνη ξέρουν από εκδίκηση.
Θυμάμαι όταν πήγα να καταγγείλω μια κλοπή. Τότε με απέτρεψαν να την καταγγείλω, με έμμεση απειλή την γραφειοκρατία που θα περνούσα δίχως αποτέλεσμα. Ο σκοπός ήταν να κρατήσουν τα ποσοστά κλοπών του τμήματος όσο μπορούσαν καλύτερα. Και μετά φορτώνουν όλες τις κλοπές στο κάθε άρρωστο πρεζόνι που πιάνουν, με τον ίδιο σκοπό.
Όταν είδα την πόρτα του σπιτιού μου ανοιχτή και κάλεσα την αστυνομία, ήρθε περιπολικό από το αστυνομικό τμήμα (120μ. απόσταση) 1,5 ώρα μετά, και μετά τις έντονες διαμαρτυρίες μου από μια αξιωματικό ξέφυγε ότι έχουν διαταγές να αργούνε, ώστε να μην πέσουν πάνω στους κακοποιούς γιατί, "και μεις οικογένειες έχουμε". Θρασύδειλοι. Μόνο σε παιδάκια και γυναίκες βγάζουν όλο το μενος τους.
Δεν ξέρει όλος ο κόσμος για τους ακροδεξιούς αστυνομικούς που ενημερώνουν τους ομοιδεάτες τους;
Ποιούς δουλεύουν οι αλήτες;
Το 1985 κατέβηκα ως πιτσιρικάς περίεργος να δω τα επεισόδια σε μια κατάληψη Πολυτεχνείου. Έβλεπα έντρομος τους ακροδεξιούς να μιλάνε με τους Ματατζήδες με τα μικρά τους ονόματα και σχεδιάζαν μπροστά μας πώς θα επιτεθούνε ώς αγανακτισμένοι πολίτες και πως θα παραδώσουν (τα Ματ) τους συλληφθέντες στους ακροδεξιούς ώστε να τους δείρουν πριν τους πάνε μέσα.
Τότε σιχάθηκα την χώρα μου.
Και να πω και κάτι. Το αν καεί μια σημαία λίγο με νοιάζει. Γιατί μια σημαία δεν είναι ένα πανί, είναι οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν, είναι ο ιδρώτας κάθε κατοίκου αυτής της χώρας για καθημερινή επιβίωση, είναι το αίμα τους για την ελευθερία τους.
Άν η πατρίδα σου σε ντροπιάζει κάθε μέρα τότε τι αξία έχει ένα πανί;
Για την χώρα μου έδωσα και δίνω περισσότερα από όσα αξίζει.
Μου χρωστά και δεν της χρωστώ.
Κόρη μου ζήσε ελεύθερη.
