And then they were 4

Για να παραφράσω τον γνωστό τίτλο των Genesis.
Αύριο λοιπόν. Αύριο θα είμαστε 4. Άλλοι φεύγουν και άλλοι έρχονται. Είδα χθές με την φίλη μου το Juno. Και εκεί που νόμιζα πως θα κολλήσει η ηρωίδα με τον cult 35άρη, το cult διαλύθηκε και φάνηκε μέσα από την ομίχλη ένας γελοίος, έξω από την ηλικία του ονειροπαρμένος. Και τι απέγινε η υστερική φίλη του; Έγινε μαμά. Ειναι η μέρα και το θέμα. Συγκινήθηκα. Κράτησα όμως την διασκευή των Carpenders απο τους Sonic Youth. Για την κόρη μου που έρχεται. Νάσαι καλά κούκλα μου. Νάσαι γερή και να κάνεις την ζωή σου ότι εσύ γουστάρεις. Σ'αγαπώ τόσο πολύ.
Αύριο.

long ago
and oh so far away
I fell in love with you
before the second show
your guitar
it sounds so sweet and clear
but you're not really there
it's just the radio

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

loneliness, is such a sad affair
and I can hardly wait
to be with you again
what to say
to make you come again
come back to me again
and play your sad guitar

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

Το δουλεμπόριο ποτέ δεν πεθαίνει

Doggystyle Stars - Bandiera rossa

Δουλεύω στον ευρύτερο (η ευρύτατο μέχρι ξεχειλώματος;) δημόσιο τομέα. Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό κάτι παιδιά κρυμμένα σε γραφεία, που δουλεύουν σαν τους είλωτες δίχως διάλειμμα για καφέ. Διερευνώντας την εργασιακή τους σχέση με την υπηρεσία βρήκα ότι, είναι υπάλληλοι των 500€ σε εταιρείες που έχουν αναλάβει εργολαβικά μια δουλειά, (ή δουλεία;), νοικιάζουν τα παιδιά στην υπηρεσία, και τσεπώνουν νταβατζιλίκι την διαφορά. Τα ίδια τα παιδιά δεν μπορούν αυτόνομα να λάβουν μέρος σε αυτούς τους διαγωνισμούς ανάθεσης έργου, γιατί οι διατάξεις των προκηρύξεων ευνοούν εταιρείες, (ΟΕ, ΑΕ, κλπ), επιβάλλουν επίσης να έχεις κατάσταση προσωπικού κλπ, άρα μόνο για εταιρείες το χρήμα. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.

Αλήθειες, ψέματα και (7+3-45*log354.χ) αυγά Τουρκίας

Συνεχίζω την παράδοση των ευχάριστων παραθέσεων εικόνων εργασιακής ειρήνης με τον εαυτό μου.
Γέφυρα Επισκοπής, τεχνητή λίμνη Κρεμαστών.

Το είδος μας δεν είναι και πολύ επιρρεπές στις αλλαγές.
Καθημερινές μικροτριβές που παράγουν θερμότητα και αυξάνουν την εντροπία.
Στην υγειά της αλήθειας έστω και υποκειμενικής.

Pasolini is me
'Accattone' you'll be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

Piazza Cavour, what's my life for?

Visconti is me
Magnani you'll never be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes, I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

Who am I that I come to be here...?

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

And there is no point saying this again
There is no point saying this again
But I forgive you, I forgive you
Always I do forgive you

Καμπουράκης, Ισχιαλγίας, Χίος, Άνδρος, Τρέμη και Μη Τρέμεις

Μακριά από μας, κλεισμένοι στα κλουβιά τους, νοτισμένοι με την έπαρση του "αναγνωρίσιμου".
Ένα τσούρμο άνθρωποι με νοημοσύνη κάτω του μετρίου, μιλάνε μεταξύ τους για τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, για τη ζωή τους, για τα σπίτια τους, για τα πηδήματά τους. Καλούν ο ένας τον άλλον και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Το είχε θέσει πολύ εύστοχα ο καθ. Παπαδόπουλος σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία περι χρηματισμού γιατρών αλλά ταιριάζει γάντι και εδώ. Το κύριο πρόβλημα για την εξάλειψη του φαινομένου είναι η ομαδική θεραπεία απεξάρτησης των χρηματιζόμενων. Γιατί είναι πια εξαρτημενοι από αυτή την συναλλαγή. Εθισμένοι. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται με την αίσθηση πως αφού τελικά κερδίζω τόσα πολλά, τι στο διάολο, θα πρέπει να τα αξίζω. Και αφού τα αξίζω άρα είμαι καλύτερος, εξυπνότερος, ικανότερος. Και έτσι γίνεσαι όλο και πιο θρασύς και χωρίς δεύτερη σκέψη αμολάς τις κοτσάνες του αιώνα, έχοντας την αίσθηση πως τους ξεγέλασες όλους. Ανθρωπάκια. Μικρά, γελοία μαριονετάκια. Άσχημα πρόσωπα και πατσοκοίλια. Ουλές ακμής και κίτρινο δέρμα ποτισμένο στην νικοτίνη. Έντονο makeup που θυμίζει απόκριες. Άρρωστοι άνθρωποι μέ άρρωστες σκέψεις. Υποκρισίες.
Θυμάμαι τον Κορκολή. Δημόσια διαπόμπευση από έναν αχρείο που την αποτίμησε σε χρήμα. Αν θυμάμαι καλά έφυγε από την Ελλάδα και προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για χρόνια. Μια ζωή και μια καριέρρα θυσία γιά την βόλεψη κάποιων άλλων. Αιδώς Αργείοι η άλλως λίγη τσίπα βρεεεεεεεε.
Antony & The Johnsons Bird Gerhl

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως

Βλέπε σχόλιο "Τσαγκαροδευτέρα" --> "Τσαγκαροτρίτη". Τι θα γίνει αυτήν την εβδομάδα;
Από ίωση σε ίωση πάμε η το ανοσοποιητικό ποιεί την νήσσαν, και καταντά σκέτο ποιητικό;
Τέλος πάντων ας μη δεχθώ πως απλώς μεγαλώνω και οι αντοχές μικραίνουν, και αισιόδοξα να πώ "Αυτή η μηχανή, όσο καλά και να ντυθώ δεν μ'αφήνει ν'αγιάσω και με κρατά συνεχώς συναχωμένο αυτόν το χειμώνα".
Συνεχίζω τις ευχάριστες παραθέσεις.
Αλευράδα, 1km κατάντι του φράγματος Καστρακίου. Κρεμαστή πεζογέφυρα που εξυπηρετούσε τον διάπλου του Αχελώου πρίν την κατασκευή του φράγματος και το δρόμο πού έχει κατασκευαστεί στη στέψη του.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 παρουσιάστηκα στο ένδοξο σώμα του Πολεμικού Ναυτικού. Μέσα σε 25 μήνες που ήταν τότε η θητεία, ήμουν παρών σε 1 αυτοκτονία, και 3 απόπειρες. Μηχανικός καζανιέρος του ΑΤ "Κουντουριώτης", περίμενα όπως έλεγαν οι διαταγές, να κάνω 12 μήνες θάλασσα και 12 ξηρά. Αμ, δε. Κάποιοι έπρεπε να υπηρετούν όλη την θητεία τους στην ξηρά λόγω ίσως παθολογικής ναυτίας και αλλεργίας στο θαλασσινό νερό. Έτσι πέρασα 2 υπέροχα ρομαντικά χρόνια στο Πολ. Ναυτικό, έχοντας γένεια 3 ημερών, καπνίζοντας το τσιμπούκι μου και γράφοντας στίχους ατενίζοντας από την γέφυρα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου.

Εμ, δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Αφιερωμένο στους κληρούχες που περάσαμε μαζί τα 10άρια μποφώρ στη θάλασσα, στις πιο απάνθρωπες συνθήκες, όπου όμως ανακαλύψαμε τα όρια μας. Για τον Μάριο που σκοτώθηκε λίγους μήνες μετά την απόλυσή του πάνω σε μια 1000άρα, για τον Θανάση, για ολα τα παιδιά που έδωσαν σ'αυτή την κ..χώρα πόνο και αίμα για να βλέπουν τα βύσματα να περνάνε πάντα ζάχαρη.
Λίγο αγοραία η γλώσσα αλλά δεν υπάρχει άλλη.
Από έναν Τούρκο πιλότο εμπορικών σκαφών στα στενά του Βοσπόρου ένα βιντεάκι που με συγκίνησε, γιατί με έφερε 20 χρόνια πίσω, στους φίλους μου, στους φίλους μου που όσο το σκέφτομαι ήταν οι καλύτεροι άντρες που γνωρισα ποτέ, και άς ήταν αμούστακα παιδιά.

Μετά το Πείραμα

Μου φαίνεται πως σκοτείνιασα αρκετά για σήμερα. Παραθέτω ευχάριστη νότα.
Διάσελο "Μπαγασάκι", δρόμος Καρπενήσι-Αγρίνιο, 10km από Καρπενήσι, σκοπεύων Βόρεια, η συνέχεια της οροσειράς της Πίνδου ξεπροβάλλει μέσα από θάλασσα νεφών.
Υ.Γ. Δεν ζηλεύετε την δουλειά μου;

Το Πείραμα

Μετά από 3-4 ποτηράκια Μοσχοφίλερο έχουν απλώς αρθεί οι ηθικές, και οχι μόνο, αναστολές, ή έχεις περάσει το μέγιστο της συνάρτησης και έχεις γίνει η ντροπή της παρέας; Το πείραμα εξετελέσθη μετά σύσσωμης της οικογένειας, πεθερικών συμπεριλαμβανομένων, ημέρα Κυριακή. Ακούω samples από τα "the best" albums του 2007. Όλα καλά αλλά, κάτι λείπει. Βάζω King Crimson και έρχομαι στα ίσια μου. "In the Court Of The Crimson King". Ευγενικά αφιερωμένο στους 16άρηδες. Πόσο τυχεροί είμασταν και πόσο άτυχοι αυτοί οι νέοι εξοπλισμένοι μόνο με Playstations και Cellphones. Και εγώ ο τυχερός που πρόλαβα παρέες και κουτούκια, πορείες και συνθήματα, εγώ ο τυχερός που το σημάδι του γκλομπ από την πλάτη μου προχώρησε στο μεδούλι μου, διαπέρασε κάθε νευρώνα της ραχοκοκαλιάς μου και έγινε tatoo στο δεξί μου ημισφαίριο, εγώ ο τυχερός που ανδρώθηκα σε καιρούς που νόμιζα δύσκολους, εγώ ο τυχερός που πέρασα την εφηβεία μου σε εποχές που υπήρχαν όνειρα, το μόνο που έδωσα, το μόνο που δημιούργησα είναι η γενιά των 700€. Συγνώμη ρε παιδιά, συγνώμη παιδι μου.

The dance of the puppets
The rusted chains of prison moons
Are shattered by the sun.
I walk a road, horizons change
The tournaments begun.
The purple piper plays his tune,
The choir softly sing;
Three lullabies in an ancient tongue,
For the court of the crimson king.

The keeper of the city keys
Put shutters on the dreams.
I wait outside the pilgrims door
With insufficient schemes.
The black queen chants
The funeral march,
The cracked brass bells will ring;
To summon back the fire witch
To the court of the crimson king.

The gardener plants an evergreen
Whilst trampling on a flower.
I chase the wind of a prism ship
To taste the sweet and sour.
The pattern juggler lifts his hand;
The orchestra begin.
As slowly turns the grinding wheel
In the court of the crimson king.

On soft gray mornings widows cry
The wise men share a joke;
I run to grasp divining signs
To satisfy the hoax.
The yellow jester does not play
But gentle pulls the strings
And smiles as the puppets dance
In the court of the crimson king.

Η ζωή είναι μια βόλτα

Ο Θοδωρής, ένας φίλος, ζει πολλές ζωές. Εμπειρίες και εικόνες, τρόποι ζωής και αποστάγματα, αγάπες και μουσικές, όλα έρχονται και τα παίρνει έτοιμα μασημένα από χιλιάδες ανθρώπους που γνώρισε και γνωρίζει. Τον θυμάμαι 18άρη να προσπαθεί να αποβάλλει τα χαρακτηριστικά, σαν στάμπες επάνω του, από έναν ιδιόρυθμο, αυστηρό πατέρα και μια οικογένεια που δεν ηταν και τόσο πως να το πω, mainstream. Και ο σκοπός ήταν σαφής. Να γνωρίσει, να κυλιστεί, να μάθει, να αγαπήσει, να γευτεί, να ζήσει. Εγώ, όχι. Ο θοδωρής. Είναι βράδι πια. Δεκαπέντε (15), στην καλύτερη, ενεργά καλοκαίρια. Είναι βράδι πια. 'Ομως ποτέ δεν είναι αρκετά σκοτεινά για να μην έχεις ακόμη μια ευκαιρία στη λύπη. Caveman. Γιατί αν και ακραίο μέχρι γελοιότητας σε σημεία, ίσως για να γίνει εύκολα κατανοητό, τελικά ίσως δεν είμαστε δομημένοι για να κατανοούμε το άλλο φύλλο.

Αλήθειες, ψέματα και 3 αυγά Τουρκίας

Φιλοδοξίες, δημιουργικός οίστρος, καυστικές αιχμές για τους μη ακολουθούντες. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Τι καλό και τι κακό; Είναι πιο δημιουργικός ο μη έχων οικογένεια και παιδιά συνάδελφος, από κάποιον με χίλιες υποχρεώσεις; Πώς μπορείς να συγκρίνεις; Πόσo παραγωγικός θα ήταν στην θέση του άλλου; Ο φόνος είναι ανήθικος. Ναι είναι. Όταν υπερασπίζεσαι την ζωή σου είναι πάλι ανήθικος; Δεν είναι ηθικό να υπερασπίζεσαι την ίδια σου την ζωή; Χημικά προσθετικά και εντομοκτόνα που εν δυνάμει οδηγούν στον θάνατο χιλιάδες συνανθρώπους μας είναι περισσότερο η λιγότερο ανήθικο από έναν φόνο εν βρασμώ; Όταν ο καθ. και κλινικάρχης Δημ. Νοσοκομείου Παπαρίδης Παπάρας έλεγε στον, πάσχοντα από καρκίνο στο νεφρό κ. Ηρακλή, πως αφού δεν έχεις χρήματα για τις απαιτήσεις μου θα πρέπει να αδειάσεις το κρεββάτι και να πας σε άλλο νοσοκομείο δεν διαπράτει Φόνο εκ Προμελέτης; Είμαστε έρμαια των γονιδίων, των παραστάσεων και των εμπειριών μας. Αξιολόγηση εξαρτόμενη από την διαδοχή των εικόνων της ζωής μας. Προσπαθώντας να ερμηνεύσεις την ζωή του συνομιλητή σου ώστε να μη χαθείς σε ανούσιες αντιπαραθέσεις ενώ αφαιρώντας εικόνες και σχήματα από την ζωή σας διαπιστώνεις ότι τελικά πάντα συμφωνείτε. Βαβέλ,(με αφορμή ατέρμονες συζητήσεις στο γραφείο, συζητήσεις που οδηγούν πάντα σε ήπιες, η μη, αντιπαραθέσεις επειδή αρεσκόμαστε αε αυτές). Αποζητούμε τις αντιπαραθέσεις. Τι θα γινόμασταν δίχως αυτές. Που θα είμασταν "Χωρίς Βαρβάρους;". Βαβέλ. Δεν συγκρίνω πια. Και κρίνω στα 43 μου πολύ πιο ελαστικά τους ανθρώπους.

Τσαγκαροδευτέρα

Η ίωση που χτύπησε την κόρη μου δεν λέει να περάσει. Κάτι συμπτώματα έχω και εγω (βαρύ κεφάλι, σέρνω τα πόδια μου) και δεν φταίει το χθεσινό αλκοόλ. Δουλειά τέλος για σήμερα. Σπίτι, σούπες (απ' αυτές που δεν αρέσουν στην Mafalda) και αποβλάκωση στην TV.
Α, μη ξεχάσω. Μάθαμε και τον πιθανό κομιστή του οπτιακουστικού υλικού, της συνουσίας (μετά σχολίων), ενός εξέχοντος στελέχους της Ελληνικής Πολιτιστικής Σκηνής, μετά άσπιλης κορασίδος. ARXEDIA MEDIA

Για την Άννα μου

I am a bird girl now
I've got my heart
Here in my hands now
I've been searching
For my wings some time
I'm gonna be born
Into soon the sky
'Cause I'm a bird girl
And the bird girls go to heaven
I'm a bird girl
And the bird girls can fly
Bird girls can fly

And the bird girls can fly

Είναι το πρώτο post και το το μονο που θέλω είναι να πιώ την 10άρα La Trappe ακούγοντας Antony, περιμένοντας την δεύτερη κόρη μου σε 20 περίπου μέρες να δεί το κόσμο πού της ετοίμασα. We want the airwaves.