Το βλέμμα

Τέλη 70. Περίμενα να ακούσω Γιάννη Πετρίδη γύρω στην 13.30 νομίζω.
Ξεκινά το hey you. Μένω άφωνος. Με αποσβολωμένο ύφος κοιτούσα το ραδιόφωνο. Δεν ήξερα καν τι άκουγα. Ο Πετρίδης είχε παραλείψει το σήμα της εκπομπής και παρουσίαζε σε Πανευρωπαική η Παγκόσμια πρώτη, δεν θυμάμαι καλά, το The Wall. Πήγα στο φροντιστήριο Αγγλικών το απόγευμα και τι παράξενο. Ολη η παρέα κοιταζόμασταν σαν να γνωρίζαμε εμείς μόνο το μυστικό για τους κήπους της Βαβυλώνας. Δεν μιλούσαμε. Αλλά όλοι ξέραμε. Είχαμε όλοι ακούσει.
Για την χαραγή στο μυαλό μου από την παρέα του Roger.

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Dont give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, Im coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, standing in the road
Always doing what youre told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, dont tell me theres no hope at all
Together we stand, divided we fall.