Μακριά από μας, κλεισμένοι στα κλουβιά τους, νοτισμένοι με την έπαρση του "αναγνωρίσιμου".
Ένα τσούρμο άνθρωποι με νοημοσύνη κάτω του μετρίου, μιλάνε μεταξύ τους για τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, για τη ζωή τους, για τα σπίτια τους, για τα πηδήματά τους. Καλούν ο ένας τον άλλον και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Το είχε θέσει πολύ εύστοχα ο καθ. Παπαδόπουλος σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία περι χρηματισμού γιατρών αλλά ταιριάζει γάντι και εδώ. Το κύριο πρόβλημα για την εξάλειψη του φαινομένου είναι η ομαδική θεραπεία απεξάρτησης των χρηματιζόμενων. Γιατί είναι πια εξαρτημενοι από αυτή την συναλλαγή. Εθισμένοι. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται με την αίσθηση πως αφού τελικά κερδίζω τόσα πολλά, τι στο διάολο, θα πρέπει να τα αξίζω. Και αφού τα αξίζω άρα είμαι καλύτερος, εξυπνότερος, ικανότερος. Και έτσι γίνεσαι όλο και πιο θρασύς και χωρίς δεύτερη σκέψη αμολάς τις κοτσάνες του αιώνα, έχοντας την αίσθηση πως τους ξεγέλασες όλους. Ανθρωπάκια. Μικρά, γελοία μαριονετάκια. Άσχημα πρόσωπα και πατσοκοίλια. Ουλές ακμής και κίτρινο δέρμα ποτισμένο στην νικοτίνη. Έντονο makeup που θυμίζει απόκριες. Άρρωστοι άνθρωποι μέ άρρωστες σκέψεις. Υποκρισίες.
Θυμάμαι τον Κορκολή. Δημόσια διαπόμπευση από έναν αχρείο που την αποτίμησε σε χρήμα. Αν θυμάμαι καλά έφυγε από την Ελλάδα και προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για χρόνια. Μια ζωή και μια καριέρρα θυσία γιά την βόλεψη κάποιων άλλων. Αιδώς Αργείοι η άλλως λίγη τσίπα βρεεεεεεεε.
Antony & The Johnsons Bird Gerhl
