1979. Αρτι αφιχθείς από Κυψέλη στας εξοχάς της Πετρουπόλεως. Ο γράφων, 16χρονος, φορούσε Μάο υπουκάμισο (μφρ. χωρίς γιακά), μακριά μαλλιά, μπλού τζήν με μπαλώματα και συνθήματα, λευκά πάνινα μποτάκια "αλυσίδα" (φθηνή έκδοση των all star), μερικά κουδουνάκια στα κορδόνια και ένα λουκέτο περασμένο στην ζώνη. Κατά τ'άλλα μαθητής του 17 (για την εποχή αυτό ήταν πολύ καλό), και αρκετά ντροπαλός. Καθηγήτρια φιλόλογος ονόματι Βερβέρη καθ' υπόδειξη της διεύθυνσης πρότεινε θέμα έκθεσης "Τα εγκαίνια του σχολείου μου". Παρέλειψα να σημειώσω ότι το σχολείο εγκαινιάσθη υπό του ευγενούς κ. Βαρβιτσιώτη υπ. Παιδείας τότε.
Έστιβα το κεφάλι μου ένα τέταρτο πως να ξεκινήσω. Ο πρόλογος ήταν πάντα το αδύνατο μου σημείο. Και ιδού:
Εντυπώσεις από την γιορτή των εγκαινίων του σχολείου μου
Παράγραφος 1η.
Μαζεύαμε τα χορτάρια από το χωράφι.
Μετά από 2 ώρες κοπιαστικής εργασίας δίχως να μας δωθεί δραχμή, μαζέψαμε 15 κιλά χορτάρια.
Πήγαμε να κάνουμε αποχή. Δεν μας άφησαν. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να πάω. Πήγα.
Είμαι αντιδραστικός. Περίμενα επί μιάμιση ώρα στον καυτερό ήλιο της ερήμου παρακολουθώντας βόλλευ.
Παράγραφος 2η.
Το βόλλευ τελείωσε. 3-0 σετ. Οι παίκτες πέθαναν. Ο καυτερός ήλιος έγινε λιγότερο καυτερός.
Μπλε σύννεφα απλώθηκαν. Το αυτοκίνητο έφθασε. Ο υπουργός κατέβηκε. Ήρθε τελευταίος. Επίσημος. Σκυφτός. Αρχοντικός. Έπρεπε να κάνει εντύπωση. Δεν έπρεπε να δείχνει κοινός θνητός. Το κοστούμι του διαφορετικό. Τα παπούτσια του διαφορετικά. Η γραβάτα διαφορετική. Έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ανεβαίνει στο βήμα. Σφυρίζω. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι αντιδραστικός. Η παράσταση αρχίζει.
"Δόξα στον Πατέρα, στον Γιό και στο Άγιο Πνεύμα".
Τα μουστάκια του παπά γελούσανε.
Το στόμα του δεν γελούσε.
Έπρεπε να είναι σοβαρός. Έπρεπε να αρέσει στον κόσμο.
Ήταν υποχρεωμένος. Ήταν ηθοποιός.
Η παράσταση έπρεπε να πετύχει. Ξοδευτήκανε πολλά. Έπρεπε να πετύχει.
3η παράγραφος, 2η πράξη.
Ο υπουργός μιλά. Μας μιλά για την υποχρέωση μας να διαβάζουμε. Είναι έξυπνος. Δεν μιλά για δικές του. Τις δικές σας υποχρεώσεις. Σφυρίζω. Τώρα δίκαια. Ξέρω γιατί σφυρίζω. Η παράσταση φθάνει στο τέλος. Χειροκροτήματα ακούγονται από όλες τις μεριές της αίθουσας. Η παράσταση ήταν καλή. Οι ηθοποιοί υποκλίνονται ευχαριστημένοι. Η μασκαράτα τελείωσε. Ο ήλιος ξαναγίνεται καυτερός. Γελάει. Οι κορδέλες, τα σκηνικά φεύγουν. Δρόμο για την επόμενη παράσταση.
Την άλλη εβδομάδα είχαμε την διόρθωση των εκθέσεων. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τι έγραψα ο μαλάκας;
Η Βερβέρη διάβασε τις εκθέσεις από 19 έως και 15. Δεν ανήκα στο κλάμπ. Την ήπια σκέφθηκα. Κάτω από την βάση. Και έξαφνα θαύμα, θαύμα. Να σας διαβάσω και κάτι αλλιώτικο. Με κρυφοκοιτούσε πονηρά και χωρίς να πεί το όνομά μου την διάβασε σε μια τάξη που την κοιτούσε σαν να διάβαζε κινέζικα.
Πήρα το 20άρι και η τάξη είδε τον κυψελιώτη μέ άλλο μάτι. Με άλλο μάτι με είδε και η ωραία της τάξης Καρόζη Γεωργία, φυσική ξανθιά, λευκό δέρμα, φακίδες, πονηρό ματάκι, που είχε ήδη πάρει κανα δυό. Μιλάμε για το 1979 και είμασταν 15άρικα. Πάντως εμενα δεν με πήρε τελικά. Μια αύρα κουλτούρας δεν φθάνει για να ρίξεις και να κρατήσεις την γυναίκα. Μεγάλο μάθημα.
Τα θυμήθηκα ακούγοντας Camel.
Έστιβα το κεφάλι μου ένα τέταρτο πως να ξεκινήσω. Ο πρόλογος ήταν πάντα το αδύνατο μου σημείο. Και ιδού:
Εντυπώσεις από την γιορτή των εγκαινίων του σχολείου μου
Παράγραφος 1η.
Μαζεύαμε τα χορτάρια από το χωράφι.
Μετά από 2 ώρες κοπιαστικής εργασίας δίχως να μας δωθεί δραχμή, μαζέψαμε 15 κιλά χορτάρια.
Πήγαμε να κάνουμε αποχή. Δεν μας άφησαν. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να πάω. Πήγα.
Είμαι αντιδραστικός. Περίμενα επί μιάμιση ώρα στον καυτερό ήλιο της ερήμου παρακολουθώντας βόλλευ.
Παράγραφος 2η.
Το βόλλευ τελείωσε. 3-0 σετ. Οι παίκτες πέθαναν. Ο καυτερός ήλιος έγινε λιγότερο καυτερός.
Μπλε σύννεφα απλώθηκαν. Το αυτοκίνητο έφθασε. Ο υπουργός κατέβηκε. Ήρθε τελευταίος. Επίσημος. Σκυφτός. Αρχοντικός. Έπρεπε να κάνει εντύπωση. Δεν έπρεπε να δείχνει κοινός θνητός. Το κοστούμι του διαφορετικό. Τα παπούτσια του διαφορετικά. Η γραβάτα διαφορετική. Έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ανεβαίνει στο βήμα. Σφυρίζω. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι αντιδραστικός. Η παράσταση αρχίζει.
"Δόξα στον Πατέρα, στον Γιό και στο Άγιο Πνεύμα".
Τα μουστάκια του παπά γελούσανε.
Το στόμα του δεν γελούσε.
Έπρεπε να είναι σοβαρός. Έπρεπε να αρέσει στον κόσμο.
Ήταν υποχρεωμένος. Ήταν ηθοποιός.
Η παράσταση έπρεπε να πετύχει. Ξοδευτήκανε πολλά. Έπρεπε να πετύχει.
3η παράγραφος, 2η πράξη.
Ο υπουργός μιλά. Μας μιλά για την υποχρέωση μας να διαβάζουμε. Είναι έξυπνος. Δεν μιλά για δικές του. Τις δικές σας υποχρεώσεις. Σφυρίζω. Τώρα δίκαια. Ξέρω γιατί σφυρίζω. Η παράσταση φθάνει στο τέλος. Χειροκροτήματα ακούγονται από όλες τις μεριές της αίθουσας. Η παράσταση ήταν καλή. Οι ηθοποιοί υποκλίνονται ευχαριστημένοι. Η μασκαράτα τελείωσε. Ο ήλιος ξαναγίνεται καυτερός. Γελάει. Οι κορδέλες, τα σκηνικά φεύγουν. Δρόμο για την επόμενη παράσταση.
Την άλλη εβδομάδα είχαμε την διόρθωση των εκθέσεων. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τι έγραψα ο μαλάκας;
Η Βερβέρη διάβασε τις εκθέσεις από 19 έως και 15. Δεν ανήκα στο κλάμπ. Την ήπια σκέφθηκα. Κάτω από την βάση. Και έξαφνα θαύμα, θαύμα. Να σας διαβάσω και κάτι αλλιώτικο. Με κρυφοκοιτούσε πονηρά και χωρίς να πεί το όνομά μου την διάβασε σε μια τάξη που την κοιτούσε σαν να διάβαζε κινέζικα.
Πήρα το 20άρι και η τάξη είδε τον κυψελιώτη μέ άλλο μάτι. Με άλλο μάτι με είδε και η ωραία της τάξης Καρόζη Γεωργία, φυσική ξανθιά, λευκό δέρμα, φακίδες, πονηρό ματάκι, που είχε ήδη πάρει κανα δυό. Μιλάμε για το 1979 και είμασταν 15άρικα. Πάντως εμενα δεν με πήρε τελικά. Μια αύρα κουλτούρας δεν φθάνει για να ρίξεις και να κρατήσεις την γυναίκα. Μεγάλο μάθημα.
Τα θυμήθηκα ακούγοντας Camel.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου