Τόσο λιτή και τόσο σοφή φράση που υπερβαίνει προσωκρατικούς και σωκρατικούς μαζί.
ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΛΛΕΙΝΟΙ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ, ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ, ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ
Με τιμή Κώστας
Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013
Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013
Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
Η μέρα ειναι φορτωμένη συναισθηματικά. Ας ακουσω την φωνή του σύντεκνου Μιχάλη. Στην υγειά σου λεβέντη μου.
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013
Έχουμε πόλεμο μάγκες, όπλα, παλάσκες και κουραμάνα
Μια δολοφονία, επεισόδια, μια αγρια πρωτόγνωρη χαρά για την αταξία που επιτέλους υπάρχει αραιά και που.
Συνάδελφοι και τ'αρχιδια μας κουνιουνται. Ένταση, σκέψεις για βία μισάνθρωπες σκέψεις.
Και στην επιστροφή η ιδέα της συντρόφου μου να περάσουμε με τα κορίτσια από την Μποφίλιου σε μια συναυλία στον Αγ. Δημήτριο. Η μαγεία με διαπέρασε και έτρεμα.
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Νάσαι καλά κούκλα μου
Συνάδελφοι και τ'αρχιδια μας κουνιουνται. Ένταση, σκέψεις για βία μισάνθρωπες σκέψεις.
Και στην επιστροφή η ιδέα της συντρόφου μου να περάσουμε με τα κορίτσια από την Μποφίλιου σε μια συναυλία στον Αγ. Δημήτριο. Η μαγεία με διαπέρασε και έτρεμα.
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Νάσαι καλά κούκλα μου
Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013
Σάββατο 22 Ιουνίου 2013
Na deis ti souxo gia meta (γιου γουιλλ σι δε αφτερ ματσ)
Αναδημοσίευση.
Μα η Ελλάδα ως γνωστόν διόλου δεν πεθαίνει.
Από pitsirikos.net
Η εικόνα της Όλγας Τρέμη να είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα –ενώ μιλούσε για το χαμό των δυο αστυνομικών- δημιούργησε αρνητικές εντυπώσεις σε πολλούς και προκάλεσε ειρωνικά σχόλια. Κι όμως, η στάση της ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.
Η Όλγα Τρέμη και οι υπόλοιποι τηλεδημοσιογράφοι φυλάσσονται από αστυνομικούς (που πληρώνουμε εμείς). Έχουν προσωπική φρουρά -που τους προστατεύει- και είναι λογικό να αναπτύσσουν μια ειδική σχέση με τους σωματοφύλακες-αστυνομικούς.
Στο πρόσωπο των δυο αστυνομικών που έπεσαν νεκροί από τα πυρά των κακοποιών, οι τηλεδημοσιογράφοι βλέπουν τους δικούς τους αστυνομικούς. Σκέφτονται πως αυτοί οι δυο αστυνομικοί θα μπορούσαν να είναι οι αστυνομικοί που τους προστατεύουν. Και πενθούν. Δεν πενθούν για τους νεκρούς αστυνομικούς. Πενθούν επειδή ξέρουν πως, αν ο αστυνομικός τους πέσει νεκρός, μετά είναι η σειρά τους.
Ο τηλεδημοσιογράφος ξέρει πως οι αστυνομικοί που τον φρουρούν παρακολουθούν το δελτίο – παρακολουθούν τι λέει. Οπότε, ουσιαστικά απευθύνονται στους αστυνομικούς τους. Και λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο αστυνομικός, σε μια προσπάθεια να του κρατήσουν το ηθικό ψηλά.
Επίσης, όταν ο Γιάννης Πρετεντέρης γράφει ένα άρθρο για την Αστυνομία, απευθύνεται αποκλειστικά στους αστυνομικούς που τον φυλάνε. Γράφει ό,τι θέλουν να διαβάσουν οι αστυνομικοί. Γίνεται δηλαδή αστυνομικιστής.
Ο λαϊκισμός των τηλεδημοσιογράφων έχει αντικατασταθεί από τον αστυνομικισμό – δηλαδή δεν λένε πια αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός αλλά λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι αστυνομικοί. Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού –όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ο λαός δεν έχει απολύτως καμία εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους και είναι έτοιμος να τους πάρει με τις πέτρες.
Οι τηλεδημοσιογράφοι έχουν αντιληφθεί πως ο λαϊκισμός δεν περνάει πια –αφού ο λαός τους έχει πάρει χαμπάρι-, οπότε το έχουν ρίξει στον αστυνομικισμό, με την ελπίδα πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν.
Τα πρώτα δείγματα άκρατου αστυνομικισμού είναι οι ύμνοι στους αστυνομικούς –λες και οι αστυνομικοί είναι ο Γκάντι-, οι αναφορές στις ελλείψεις εξοπλισμού των αστυνομικών, αλλά και η συνεχής αναφορά στους χαμηλούς μισθούς των αστυνομικών. Αφού τα έβαλαν με τους μισθούς και τα δικαιώματα όλων των υπόλοιπων εργαζομένων, τώρα οι τηλεδημοσιογράφοι θα ζητήσουν αυξήσεις μόνο για τους αστυνομικούς –μπορεί να κατέβουν και σε πορεία.
Είναι σίγουρο πως το επόμενο διάστημα οι τηλεδημοσιογράφοι θα αστυνομικίζουν όλο και περισσότερο, θα γίνουν φανατικοί αστυνομικιστές και ο αστυνομικισμός τους θα φτάσει στα ύψη.
Βέβαια, ο αστυνομικισμός δεν αφορά μόνο τους τηλεδημοσιογράφους. Είναι βέβαιο πως οι πολιτικοί οι και πάσης φύσεως νταβατζήδες -που ρήμαξαν τη χώρα και τις ζωές των πολιτών- ελπίζουν πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν και έχουν γίνει μανιώδεις αστυνομικιστές.
(Σήμερα έφερα στην ελληνική γλώσσα τις λέξεις και τους όρους «αστυνομικισμός», «αστυνομικίζω» και «αστυνομικιστής». Ελπίζω οι γλωσσολόγοι να μου το αναγνωρίσουν.)
Τέλος αναδημοσίευσης.
Από που να ξεκινήσω.
Συνάδελφος νεανίσκος τρώγων όνυχας προς κάλυψη σωματικάς ανάγκας σε ανθρακικό ασβέστιο, έχων σύζυγο βγάζουσα χιλάρικα ως δικαστικης αντιπροσώπου στο εκλογικό που μας βολεύει και ασκών τα χρέη του βοηθού της στο ίδιο εκλογικό δίχως λάδωμα διχως πολιτικάς γνωριμίας δίχως λάδι η σαλάτα δίχως κουραση δίχως 1€ για σαντουιτσάκι, αλλά με καζάκα, χωρίστρα, τόστ σε αλουμινόχαρτο από το σπίτι, master εκεί που δεν σε παίρνουν αν δεν είσαι δικός τους, δημοσιεύσεις του πρωκτού κάνων την μετάφραση προκειμένου να μπεί κάπου το όνομα.
Den me xezete re karagiozides.
Ντintis
Μα η Ελλάδα ως γνωστόν διόλου δεν πεθαίνει.
Από pitsirikos.net
Η εικόνα της Όλγας Τρέμη να είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα –ενώ μιλούσε για το χαμό των δυο αστυνομικών- δημιούργησε αρνητικές εντυπώσεις σε πολλούς και προκάλεσε ειρωνικά σχόλια. Κι όμως, η στάση της ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.
Η Όλγα Τρέμη και οι υπόλοιποι τηλεδημοσιογράφοι φυλάσσονται από αστυνομικούς (που πληρώνουμε εμείς). Έχουν προσωπική φρουρά -που τους προστατεύει- και είναι λογικό να αναπτύσσουν μια ειδική σχέση με τους σωματοφύλακες-αστυνομικούς.
Στο πρόσωπο των δυο αστυνομικών που έπεσαν νεκροί από τα πυρά των κακοποιών, οι τηλεδημοσιογράφοι βλέπουν τους δικούς τους αστυνομικούς. Σκέφτονται πως αυτοί οι δυο αστυνομικοί θα μπορούσαν να είναι οι αστυνομικοί που τους προστατεύουν. Και πενθούν. Δεν πενθούν για τους νεκρούς αστυνομικούς. Πενθούν επειδή ξέρουν πως, αν ο αστυνομικός τους πέσει νεκρός, μετά είναι η σειρά τους.
Ο τηλεδημοσιογράφος ξέρει πως οι αστυνομικοί που τον φρουρούν παρακολουθούν το δελτίο – παρακολουθούν τι λέει. Οπότε, ουσιαστικά απευθύνονται στους αστυνομικούς τους. Και λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο αστυνομικός, σε μια προσπάθεια να του κρατήσουν το ηθικό ψηλά.
Επίσης, όταν ο Γιάννης Πρετεντέρης γράφει ένα άρθρο για την Αστυνομία, απευθύνεται αποκλειστικά στους αστυνομικούς που τον φυλάνε. Γράφει ό,τι θέλουν να διαβάσουν οι αστυνομικοί. Γίνεται δηλαδή αστυνομικιστής.
Ο λαϊκισμός των τηλεδημοσιογράφων έχει αντικατασταθεί από τον αστυνομικισμό – δηλαδή δεν λένε πια αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός αλλά λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι αστυνομικοί. Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού –όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ο λαός δεν έχει απολύτως καμία εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους και είναι έτοιμος να τους πάρει με τις πέτρες.
Οι τηλεδημοσιογράφοι έχουν αντιληφθεί πως ο λαϊκισμός δεν περνάει πια –αφού ο λαός τους έχει πάρει χαμπάρι-, οπότε το έχουν ρίξει στον αστυνομικισμό, με την ελπίδα πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν.
Τα πρώτα δείγματα άκρατου αστυνομικισμού είναι οι ύμνοι στους αστυνομικούς –λες και οι αστυνομικοί είναι ο Γκάντι-, οι αναφορές στις ελλείψεις εξοπλισμού των αστυνομικών, αλλά και η συνεχής αναφορά στους χαμηλούς μισθούς των αστυνομικών. Αφού τα έβαλαν με τους μισθούς και τα δικαιώματα όλων των υπόλοιπων εργαζομένων, τώρα οι τηλεδημοσιογράφοι θα ζητήσουν αυξήσεις μόνο για τους αστυνομικούς –μπορεί να κατέβουν και σε πορεία.
Είναι σίγουρο πως το επόμενο διάστημα οι τηλεδημοσιογράφοι θα αστυνομικίζουν όλο και περισσότερο, θα γίνουν φανατικοί αστυνομικιστές και ο αστυνομικισμός τους θα φτάσει στα ύψη.
Βέβαια, ο αστυνομικισμός δεν αφορά μόνο τους τηλεδημοσιογράφους. Είναι βέβαιο πως οι πολιτικοί οι και πάσης φύσεως νταβατζήδες -που ρήμαξαν τη χώρα και τις ζωές των πολιτών- ελπίζουν πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν και έχουν γίνει μανιώδεις αστυνομικιστές.
(Σήμερα έφερα στην ελληνική γλώσσα τις λέξεις και τους όρους «αστυνομικισμός», «αστυνομικίζω» και «αστυνομικιστής». Ελπίζω οι γλωσσολόγοι να μου το αναγνωρίσουν.)
Τέλος αναδημοσίευσης.
Από που να ξεκινήσω.
Συνάδελφος νεανίσκος τρώγων όνυχας προς κάλυψη σωματικάς ανάγκας σε ανθρακικό ασβέστιο, έχων σύζυγο βγάζουσα χιλάρικα ως δικαστικης αντιπροσώπου στο εκλογικό που μας βολεύει και ασκών τα χρέη του βοηθού της στο ίδιο εκλογικό δίχως λάδωμα διχως πολιτικάς γνωριμίας δίχως λάδι η σαλάτα δίχως κουραση δίχως 1€ για σαντουιτσάκι, αλλά με καζάκα, χωρίστρα, τόστ σε αλουμινόχαρτο από το σπίτι, master εκεί που δεν σε παίρνουν αν δεν είσαι δικός τους, δημοσιεύσεις του πρωκτού κάνων την μετάφραση προκειμένου να μπεί κάπου το όνομα.
Den me xezete re karagiozides.
Ντintis
Τυφλός είναι και εκείνος
Το ποτήρι άδειζε και η φωνή γινόταν πιο ατίθαση και προκλητική. Το αλκοόλ έμπαινε στον φραγμό και τον έκανε κομμάτια. Κραυγές αρχέγονες που θα έτρωγαν την σάρκα βγαίνουν δίχως αιδώ, λυτρωτικά.
Επανέρχομαι στα γνωστά. Επαναλαμβάνομαι σε έναν κύκλο. Ή μηπως σε μια έλλειψη. Λογοπαίγνια και προβολή εγωισμών. Αυτάρεσκα κοιτώ το αποτέλεσμα. Τι ευφυής που είμαι ο ατιμούλης. Και τι πολύπλοκες προτάσεις μπορώ να συνθέσω.
Η ενοποίηση των δυνάμεων μπορεί να περιγραφεί πιθανα σε μια σειρά. Η γοητεία του απλού και όχι απλοποιημένου πάνω στην αυταρέσκεια της πολυπλοκότητας.
Αλλάζω θέμα και πίνω μια τσικουδιά.
Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά
Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ’ αγαπούν
μα η πόλη είν’ άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ’ αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη
Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ’ το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το `χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί
Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς
Επανέρχομαι στα γνωστά. Επαναλαμβάνομαι σε έναν κύκλο. Ή μηπως σε μια έλλειψη. Λογοπαίγνια και προβολή εγωισμών. Αυτάρεσκα κοιτώ το αποτέλεσμα. Τι ευφυής που είμαι ο ατιμούλης. Και τι πολύπλοκες προτάσεις μπορώ να συνθέσω.
Η ενοποίηση των δυνάμεων μπορεί να περιγραφεί πιθανα σε μια σειρά. Η γοητεία του απλού και όχι απλοποιημένου πάνω στην αυταρέσκεια της πολυπλοκότητας.
Αλλάζω θέμα και πίνω μια τσικουδιά.
Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά
Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ’ αγαπούν
μα η πόλη είν’ άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ’ αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη
Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ’ το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το `χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί
Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς
Τρίτη 21 Μαΐου 2013
Παρασκευή 5 Απριλίου 2013
Antios παλιόφιλοι (η μήπως δεν ήταν ποτέ φίλοι;)
Μην
το πείς οι παλιοι μας φιλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Σας παραπέμπω
στις δυό τελευταίες σκηνές της "Λούφας και Παραλλαγής), Σας βαρέθηκα
εσάς και το πουλί σας. Έτσι απλά έχασα 3 φίλους.
Πάμε παρακάτω. Αποκτήσαμε διοικητή (ξερω τι λέω), Απόστρατος στρατόκαυλος ΔΗΜΑΡίτης μας ήρθε στο Ινστιτούτο. Ακομβίωτος έφαγα 10 μέρες με το καλημέρα.
Πάμε παρακάτω. Αποκτήσαμε διοικητή (ξερω τι λέω), Απόστρατος στρατόκαυλος ΔΗΜΑΡίτης μας ήρθε στο Ινστιτούτο. Ακομβίωτος έφαγα 10 μέρες με το καλημέρα.
Καλό ταξίδι Μάριε Ροίδη καλέ μου φίλε που έφυγες νωρίς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)