Τυφλός είναι και εκείνος

Το ποτήρι άδειζε και η φωνή γινόταν πιο ατίθαση και προκλητική. Το αλκοόλ έμπαινε στον φραγμό και τον έκανε κομμάτια. Κραυγές αρχέγονες που θα έτρωγαν την σάρκα βγαίνουν δίχως αιδώ, λυτρωτικά.
Επανέρχομαι στα γνωστά. Επαναλαμβάνομαι σε έναν κύκλο. Ή μηπως σε μια έλλειψη. Λογοπαίγνια και προβολή εγωισμών. Αυτάρεσκα κοιτώ το αποτέλεσμα. Τι ευφυής που είμαι ο ατιμούλης. Και τι πολύπλοκες προτάσεις μπορώ να συνθέσω.
Η ενοποίηση των δυνάμεων μπορεί να περιγραφεί πιθανα σε μια σειρά. Η γοητεία του απλού και όχι απλοποιημένου πάνω στην αυταρέσκεια της πολυπλοκότητας.
Αλλάζω θέμα και πίνω μια τσικουδιά.

Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ’ αγαπούν
μα η πόλη είν’ άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ’ αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ’ το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το `χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς