Καλοκαίρι, και μόνο αυτό. Το τελευταίο; Χρυσαφιά στάχυα. Και μια διαρκής δυστυχία. Τα στοιχεία του χαρακτήρα της που την διαπερνούν. Που δεν της διαλύουν την ομίχλη για να δεί ότι η δυστυχία είναι δικό της δημιούργημα. Ποτέ δεν θα το δεί. Μα πως μπορεί άλλωστε να τα βάλει με τα δομικά της στοιχεία; Είναι σαν να πριονίζει το κλαδί που στέκεται. Σαν να αποδομεί όλη την ζωή της που βασίστηκε σε φαντασιώσεις περί του αλάθητου της. Επιλογές που φαίνονται σαν μικρές διαρθώσεις της πορείας μας και τελικά έχουν αποτέλεσμα τόσες ζωές χαμένες που αναλίσκονται και ξοδεύονται.
Ο χρόνος του Προύστ. Η αγάπη. Τα μικρά αστέρια. Η γαλάζια θάλασσα. Το δροσερό αεράκι. Η εμπιστοσύνη. Το χάδι. Η μουσική στο μυαλό μου. Τα χρώματα. Χιλιάδες άνθρωποι μέσα μου. Τα μάτια των παιδιών μου. Η αγάπη. Η αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου