O dow Jones πέφτειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιγντούπ.

Ο Ροΐλός ήταν συμφοιτητής στο Μεταπτυχιακό. Τελείωσε την εργασία σε 3 μήνες το θηρίο. Ο δεύτερος την τελείωσε σε 1,5 χρόνο. Μετά από καιρό διάβασα πως ήταν πρόεδρος στην "Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα". Γειά σου προεδράρα. Και έχοντας εμπειρία σε προεδρικές θέσεις συνέχισε ως πρόεδρος στο Αττικό Νοσοκομείο. Και ρωτάς γιατί μετάνιωσα που δεν έμεινα έξω; Μια συνεχής τάση προς έμετο με διακατέχει και δεν έχω αδύνατο στομάχι. Ας είναι καλά όλοι οι ανώνυμοι. Ας είναι καλά ο Σόλωνας. Ας είναι καλά ο Μιχάλης. Ας είναι καλά οι άνθρωποι που δούλεψαν για να να ζήσουν

'Ανευρος και κουρασμένος αλλά όχι μίζερος

Νάμαστε πάλι εδώ. Μετά από 2 μήνες είμαι σε δωμάτιο ξενοδοχείου επαρχιακής πόλης με φωνές οργασμών και τηλεφωνήματα αντιπροσώπων να διακόπτουν την σιωπή. Ο Αυγουστος είχε Πάρο, Σαντορίνη, Ναύπακτο και Σύβοτα. Καλά ήταν. Γιατί όμως νιώθω τόσο άδειος;
Ας δουμε έναν φίλο από παλιά. O Tim για τον δρόμο της ηδονής.


You dont remember what to say
You dont remember what to do
You dont remember where to go
You dont remember what to choose
You wheel, you steal, you feel, you kneel down

All the stony people
Walking round in christian licorice clothes
I cant hesitate
And I cant wait
For pleasant street

The sunshine reminds you of concreted skies
You thought you were flying but you opened your eyes
And you found yourself falling back to yesterdays lies
Hello, pleasant street, you know shes back again
You wheel, you steal, you feel, you kneel down

All the stony people
Walking round in christian licorice clothes
I cant hesitate
And I cant wait
For pleasant street

At twilight your lover comes to your room
Hell spin you, hell weave you round his emerald loom
And softly youll whisper all around his ear
Sweet lover, I love pleasant street
I wheel, I steal, I feel my way down to kneel

All the stony people
Walking round in christian licorice clothes
I cant hesitate
And I cant wait
For pleasant street

You dont remember what to say
You dont remember what to do
You dont remember which way to go
You dont remember who to choose
You wheel, you steal, you feel, you kneel down

Η Αρχαιότης μήτηρ πάσης μαλακίας

Τελικά πρέπει να εθιστώ στο αλκοόλ για να γράφω; Μάλλον θα πρέπει να σταματήσω για το καλό μου που λέει και ο Μηλιώκας. Το χρήμα. Οι σχέσεις. Η δύναμή του. Ο Θοδωρής. Η Σοφία. Aha.
Το ευρώ του συγκάτοικου. Και η ζωή που τελειώνει.
Α, μη ξεχάσω το ευαγές ίδρυμα μετακόμισε στο Ολυμπιακό Χωριό, σε γραφεία Scouropoulos (η κάπως έτσι τέλος πάντων).
O Τσαούσογλου και τα μεταλλικά γραφεία του μας τελείωσαν. Αναβάθμιση. Μια αναβαθμισιακή ηδονή με διακατέχει.
Η Κάρπαθος είναι ωραία;
Σύντροφε στα όνειρά μου και αντίπαλε στην ζωή μου ξύπνα με τον Σεπτέμβρη (λίγο πιο μισάνθρωπο και -παράξενο ε;- λίγο πιο άνθρωπο).

Μακριά από το γραφείο και ευγνώμων στην τύχη μου

Ένα μήνα έχω να γράψω αλλά όχι από τεμπελιά ή έλλειψη ανάγκης έκφρασης.
Εκτός έδρας στας Ελληνικάς εξοχάς ήμουν. Δουλειά αρκετή και κουραστική αλλά και ξεκούραστη.
Ο Κούλογλου μας άφησε. Την εκπομπή δεν την είδα αλλά μου την περιέγραψε η σύντροφός μου.
Άνθρωποι δίχως το δικαίωμα να ονειρεύονται. Έτσι μούρχεται να κλάψω. Και εγώ ο τυχερός μπορώ να έχω την "πολυτέλεια" της μονιμότητας, μια πολυτέλεια που όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν.

Απεργία και όχι Αργία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Πρωτομαγιά

Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.
Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.
Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.
Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε μέσα στο πλήθος, και αστυνομικοί μαζί με μπράβους αρχίζουν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση.
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.

Για τον καιρό που οι άνθρωποι ήταν μια παρέα, ή τουλάχιστον έτσι ένοιωθα.

Τέλη Απρίλη

Ω ναι.
Και Πάσχα εγένετο. Ακούω το soundtrack από την "In Bruge".
Η μεγάλη μου κόρη είναι 4 και η μικρή 3 μηνών. Ο Μάλαμας το έθεσε πολύ ορθά και λακωνικά.

"Του χρόνου τα σκυλιά"
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Με όσα βρήκα φυλαχτά
Πάνω σου περασμένα
Με τόσες κρύες θάλασσες
Τα μάτια σου πλεγμένα

Θέλω να πάρω επάνω μου
Όλη τους την ευθύνη
Για όσα χρόνια είδανε
Να φεύγουνε σα σμήνη

Θυμάσαι όλες τις βραδιές
Που μοιάζαν μεσημέρια
Και ιστορίες που έζησες
Και σου 'μειναν στα χέρια
Για κάτι δράκους που παλιά
Τρώγαν φιλιά να ζήσουν
Και για του χρόνου τα σκυλιά
Που όλους θα μας νικήσουν

Κι εγώ που θέλω απ'τη ζωή
Τα πάντα κι άλλο τόσο
Δεν έχω κάτι ακριβό
Τώρα πια να σου δώσω

Μόνο αυτό που κυνηγά
Το άρρωστο μυαλό μου
Έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε
Και δε θα'ναι δικό μου

Θυμάσαι όλες τις βραδιές
Που μοιάζαν μεσημέρια
Και ιστορίες που έζησες
Και σου 'μειναν στα χέρια
Για κάτι δράκους που παλιά
Τρώγαν φιλιά να ζήσουν
Και για του χρόνου τα σκυλιά
Που όλους θα μας νικήσουν

Το μόνο μη επιδεκτικό σε αποτίμηση. Ο χρόνος. Ο "πούστικος" κατά γλώσσα Ανευλαβή χρόνος.
Και υπομένεις λέγοντας "Αύριο θα το κάνω". Όνειρα και προσδοκίες που βρίσκονται σε αναμονή με μουσική ασανσέρ. Θα πάρω την BMW του χρόνου. Το Jimmy σε 3 χρόνια και θα σας γυρίσω όλη την Ελλάδα. Με την 650 BMW θα πάρω το μισό της ζωής μου και θα πάμε στα νησιά που δεν γυρίσαμε ακόμη. Θα διαβάζουμε ηλίθια βιπεράκια ή και μικρά ολιγοσέλιδα αριστουργήματα. Θα λιαζόμαστε στον ήλιο η θα ψηνόμαστε στην σκηνή. Και δεν θα μας νοιάζει. Αλλά τώρα είμαι 45. Και ο κολιός πάντα έρχεται τον Αύγουστο. Μιά υπέροχη και τόσο σύντομη ζωή γιατί να μην είναι μια βόλτα; Για μερικούς είναι. Ας είναι. Έχω και κάτι πονάκια τον τελευταίο καιρο στην μέση όταν αλλάζει ο καιρός. Είναι από την καρέκλα στο γραφείο και την μηχανή. Τι είπες, είναι και η ηλικία; Μπα εγώ είμαι γυμνασμένος, μικροδείχνω κιόλας.

Παραθέτω ευχάριστη νότα.
Πίνδος, πιθανά περιοχή Φραγκίστας αν θυμάμαι καλά.
Μοντέλο Mercedes, δερμάτινα καθίσματα από λεωφορείο κτελ. Ενίοτε κόβει και ξύλα με το εξάρτημα "Πριονοκορδέλα", το οποίο είναι προσφορά και συμπεριλαμβάνεται στην τιμή.

Η Πίνδος

Και για να είμαι συνεπής με τις υποχρεώσεις μου, παραθέτω τα λέπη της Πίνδου χιονισμένα γύρω στα τέλη Μάη. Δρόμος Μεσοχώρα-Στουρναρέικα.
Όταν κουράζομαι από τους ανθρώπους και την ατελείωτη φλυαρία τους, η ειλικρινής και λακωνική φύση με κάνει και έρχομαι στα ίσια μου.

ΝΟΒΑ ΜΑΣΕΝΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΕΧΩ

Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να διαβάζει το τότε καινοτόμο "Ποντίκι". Τακτικά άρθρα του ανέφεραν το "Σκοπιανό" λόμπι στην Αμέρικα, και τους περίφημους χάρτες που έφθαναν ώς την Θεσσαλονίκη. Αλλά τότε κανείς δεν τα έπαιρνε σοβαρά. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ενωμένη και στα μεγάλα τριχωτά μας όλα. Τι μας ένοιαζε πως αυτοαποκαλούνται ένα τσούρμο σλάβοι;
Αλλά όπως λέει και ο Σαββόπουλος, αλλάζουν οι καιροί, έρχονται βροχές και η φωλιά πάπαλα. Οι άνθρωποι εκεί μαθαίνουν από το 1945 πως είναι απόγονοι των Μακεδόνων για να έχουν μια κατασκευασμένη εθνική ταυτότητα και δεν μας ένοιαζε. Άντε τώρα να πείσεις ανθρώπους κάτω των 80 πως δεν είναι Μακεδόνες. Η Διορατικότητα των Ελλήνων Πολιτικών τείνει στον βαθμό που πήρε ο Νικολάκης στα αρχαία. 0. Αλλά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, την πόλη που μας αξίζει, την κοινωνία που μας αξίζει.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης

Το βλέμμα

Τέλη 70. Περίμενα να ακούσω Γιάννη Πετρίδη γύρω στην 13.30 νομίζω.
Ξεκινά το hey you. Μένω άφωνος. Με αποσβολωμένο ύφος κοιτούσα το ραδιόφωνο. Δεν ήξερα καν τι άκουγα. Ο Πετρίδης είχε παραλείψει το σήμα της εκπομπής και παρουσίαζε σε Πανευρωπαική η Παγκόσμια πρώτη, δεν θυμάμαι καλά, το The Wall. Πήγα στο φροντιστήριο Αγγλικών το απόγευμα και τι παράξενο. Ολη η παρέα κοιταζόμασταν σαν να γνωρίζαμε εμείς μόνο το μυστικό για τους κήπους της Βαβυλώνας. Δεν μιλούσαμε. Αλλά όλοι ξέραμε. Είχαμε όλοι ακούσει.
Για την χαραγή στο μυαλό μου από την παρέα του Roger.

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Dont give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, Im coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, standing in the road
Always doing what youre told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, dont tell me theres no hope at all
Together we stand, divided we fall.

Εθνική έπαρση

Μια εθνική συγκίνηση με διακατέχει. Μα τι συμβαίνει; Τι θόρυβος από πολεμικά αεροπλάνα είναι αυτός; Είναι η εθνική επέτειος. Στην Αγ. Λαύρα ή στην Καλαμάτα κατά νεώτερες ασφαλείς πληροφορίες ξεκίνησε η επανάσταση. Παπαφλέσσας, Καραισκάκης, Κολοκοτρώνης. Μα αν θυμάμαι καλά καποιοι πέρασαν και μερικά φεγγάρια στα μπουντρούμια από τους προεστούς και προύχοντες της εποχής. Ας παρελαύνουμε με κοντές φούστες η με στολές παραλλαγής. Και μετά ας ξεχάσουμε τους συνανθρώπους μας ώς το Πάσχα που θα τους θυμηθούμε πάλι. Ζήτω η πατρίδα μας, που σημειωτέον δεν είναι μόνο "οι κάμποι και τα ψηλά βουνά".

Μια απερίγραπτη πίκρα

Η Γαία δεν ψεύδεται ποτέ. Ο Ασπροπόταμος (Αχελώος) λίγο πρίν την λίμνη Καστρακίου. Ο γράφων καθ'οδόν πρός τα θερμά λουτρά Αλευράδας ίνα πραγματοποιήση γεωλογικήν αναγνώριση.
Ω ναι. Θέλουμε το μπλουζάκι να το αγοράζουμε όσο έναν καφέ σε ευπρεπές καφεποτείον, αλλά και το CO2 να μειώσουμε διότι έχουμε και περιβαλλοντικές ανησυχίες.
Μια παράξενη εβδομάδα. Ειρωνείες και σαρκαστικά σχόλια από την κυβέρνηση του 1/3 των ψηφισάντων μέσα στην βουλή. Δημοσιογράφοι σε διατεταγμενη υπηρεσία απέχοντες από το "λειτούργημα". Πληροφόρηση για τις πορείες από το bbc. Ανατριχιάζω και μια πίκρα με κυριεύει. Το καλοκαίρι με τους καύσωνες δούλευα με το jeep σε κορφοβούνια. Και προς πληροφόρησή σας το μικροκλίμα σε πλαγιές μπορεί να φθάσει την θερμοκρασία έως και 5-6 βαθμούς υψηλότερα. Βουνό και δροσούλα δεν ισχύει. Δούλευα με 47-48 βαθμούς για 3 ημέρες. Το θερμοκήπιο συγκάτοικοι δεν συνεπάγεται μόνο 2-3 βαθμούς μέση άνοδο αλλά και "ακραίες" τιμές. Ποτέ δεν είχαμε για τόσες μέρες 45άρια. Οι ηλικιωμένοι θα έπεφταν σαν τις μύγες όπως το καλοκαίρι του 1987 άν δεν είχαν κλιματιστικά. Δίνουμε στις επόμενες γενιές τα αποκαίδια μας. Καμμία εργασιακή, περιβαλλοντική, προσωπική η κοινωνική ασφάλεια. Δεν μας ενδιαφέρει αν τα surer-αθλητικά παπούτσια μας κατασκευάστηκαν από εργοστάσια που πληρώνουν 0,5 έως 1$ την ημέρα, και παράγουν το μισό CO2 του κόσμου. Αρκεί εμείς να παίρνουμε το καινούργιο DVD-rec σε τιμή ενός μονόκλινου στο Ναύπλιο.
Υποκρισία. Ας κάτσουμε στα καβούκια μας και ας διαβάζουμε LIFO και ATHENS-VOICE. Μπορεί να λέει για καποιο καινούργιο μπαράκι (φιλου της φίλης του συντακτη) που ποιός ξέρει, ίσως να χτυπήσουμε κανένα μωρό.

Παράνομη και καταχρηστική

Έζησα στην δεκαετία του '70 τους οικοδόμους να σηκώνουν τις πλάκες από τα πεζοδρόμια και να δείχνουν στις μηχανοκίνητες αύρες της Αστυνομίας Πόλεων του θείου του Κωστάκη τι εστί βερύκοκο.
Έζησα και την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου που κρίνει παράνομη και καταχρηστική μια απεργία και όχι μόνο αυτό αλλά απαγορεύει τις μελλοντικές απεργίες με τα ίδια αιτήματα.
Πότε θα ζήσω την εκτόνωση της οργής τόσων ανθρώπων από την ζωή που τους προσφέρουν.
Την ζωή που δεν απαγορεύεται να είσαι απατεώνας, αλλά απαγορεύεται να ονειρεύεσαι.
Τυφλή δικαιοσύνη η μάλλον εταίρα δικαιοσύνη, στις προσταγές των ισχυρών.

May steal your dreams away

1979. Αρτι αφιχθείς από Κυψέλη στας εξοχάς της Πετρουπόλεως. Ο γράφων, 16χρονος, φορούσε Μάο υπουκάμισο (μφρ. χωρίς γιακά), μακριά μαλλιά, μπλού τζήν με μπαλώματα και συνθήματα, λευκά πάνινα μποτάκια "αλυσίδα" (φθηνή έκδοση των all star), μερικά κουδουνάκια στα κορδόνια και ένα λουκέτο περασμένο στην ζώνη. Κατά τ'άλλα μαθητής του 17 (για την εποχή αυτό ήταν πολύ καλό), και αρκετά ντροπαλός. Καθηγήτρια φιλόλογος ονόματι Βερβέρη καθ' υπόδειξη της διεύθυνσης πρότεινε θέμα έκθεσης "Τα εγκαίνια του σχολείου μου". Παρέλειψα να σημειώσω ότι το σχολείο εγκαινιάσθη υπό του ευγενούς κ. Βαρβιτσιώτη υπ. Παιδείας τότε.
Έστιβα το κεφάλι μου ένα τέταρτο πως να ξεκινήσω. Ο πρόλογος ήταν πάντα το αδύνατο μου σημείο. Και ιδού:

Εντυπώσεις από την γιορτή των εγκαινίων του σχολείου μου
Παράγραφος 1η.
Μαζεύαμε τα χορτάρια από το χωράφι.
Μετά από 2 ώρες κοπιαστικής εργασίας δίχως να μας δωθεί δραχμή, μαζέψαμε 15 κιλά χορτάρια.
Πήγαμε να κάνουμε αποχή. Δεν μας άφησαν. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να πάω. Πήγα.
Είμαι αντιδραστικός. Περίμενα επί μιάμιση ώρα στον καυτερό ήλιο της ερήμου παρακολουθώντας βόλλευ.
Παράγραφος 2η.
Το βόλλευ τελείωσε. 3-0 σετ. Οι παίκτες πέθαναν. Ο καυτερός ήλιος έγινε λιγότερο καυτερός.
Μπλε σύννεφα απλώθηκαν. Το αυτοκίνητο έφθασε. Ο υπουργός κατέβηκε. Ήρθε τελευταίος. Επίσημος. Σκυφτός. Αρχοντικός. Έπρεπε να κάνει εντύπωση. Δεν έπρεπε να δείχνει κοινός θνητός. Το κοστούμι του διαφορετικό. Τα παπούτσια του διαφορετικά. Η γραβάτα διαφορετική. Έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ανεβαίνει στο βήμα. Σφυρίζω. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι αντιδραστικός. Η παράσταση αρχίζει.
"Δόξα στον Πατέρα, στον Γιό και στο Άγιο Πνεύμα".
Τα μουστάκια του παπά γελούσανε.
Το στόμα του δεν γελούσε.
Έπρεπε να είναι σοβαρός. Έπρεπε να αρέσει στον κόσμο.
Ήταν υποχρεωμένος. Ήταν ηθοποιός.
Η παράσταση έπρεπε να πετύχει. Ξοδευτήκανε πολλά. Έπρεπε να πετύχει.
3η παράγραφος, 2η πράξη.
Ο υπουργός μιλά. Μας μιλά για την υποχρέωση μας να διαβάζουμε. Είναι έξυπνος. Δεν μιλά για δικές του. Τις δικές σας υποχρεώσεις. Σφυρίζω. Τώρα δίκαια. Ξέρω γιατί σφυρίζω. Η παράσταση φθάνει στο τέλος. Χειροκροτήματα ακούγονται από όλες τις μεριές της αίθουσας. Η παράσταση ήταν καλή. Οι ηθοποιοί υποκλίνονται ευχαριστημένοι. Η μασκαράτα τελείωσε. Ο ήλιος ξαναγίνεται καυτερός. Γελάει. Οι κορδέλες, τα σκηνικά φεύγουν. Δρόμο για την επόμενη παράσταση.

Την άλλη εβδομάδα είχαμε την διόρθωση των εκθέσεων. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τι έγραψα ο μαλάκας;
Η Βερβέρη διάβασε τις εκθέσεις από 19 έως και 15. Δεν ανήκα στο κλάμπ. Την ήπια σκέφθηκα. Κάτω από την βάση. Και έξαφνα θαύμα, θαύμα. Να σας διαβάσω και κάτι αλλιώτικο. Με κρυφοκοιτούσε πονηρά και χωρίς να πεί το όνομά μου την διάβασε σε μια τάξη που την κοιτούσε σαν να διάβαζε κινέζικα.
Πήρα το 20άρι και η τάξη είδε τον κυψελιώτη μέ άλλο μάτι. Με άλλο μάτι με είδε και η ωραία της τάξης Καρόζη Γεωργία, φυσική ξανθιά, λευκό δέρμα, φακίδες, πονηρό ματάκι, που είχε ήδη πάρει κανα δυό. Μιλάμε για το 1979 και είμασταν 15άρικα. Πάντως εμενα δεν με πήρε τελικά. Μια αύρα κουλτούρας δεν φθάνει για να ρίξεις και να κρατήσεις την γυναίκα. Μεγάλο μάθημα.
Τα θυμήθηκα ακούγοντας Camel.

Το λιμάνι του Άμστερνταμ

Πίνω μια ακόμη δεκάρα La Trapp. Καββαδίας, θάλασσα, γυναίκες, σχέσεις καθαρές, ντόμπροι άνθρωποι. Ο Jack τραγουδά για το λιμάνι. Θυμάμαι το Amstel-canal, και την μεσογειακή ατμόσφαιρα σε μια πολυ-πολιτισμική πόλη. Εκτιμώ την αλήθεια, όχι την επιστημοσύνη. Άνθρωποι και ποντίκια. Θέλω να κλάψω. Μα τι; Οι Άντρες δεν κλαίνε, μόνο κλέβουν. Δεν έχω άλλα λόγια μόνο εικόνες και κρύο αγέρα να σας δώσω.
(Από http://old-boy.blogspot.com)
Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui chantent Ναυτικοί που τραγουδούν
Les rêves qui les hantent Tα όνειρα που τους στοιχειώνουν
Au large d`Amsterdam Ανοιχτά του Aμστερντάμ

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ Y a des marins qui dorment Ναυτικοί που κοιμούνται
Comme des oriflammes Όπως τα λάβαρα
Le long des berges mornes Κατά μήκος των πένθιμων ιστών

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
Y a des marins qui meurent Ναυτικοί που πεθαίνουν
Pleins de bière et de drames Γεμάτοι μπύρα και δράματα
Aux premières lueurs Με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου

Mais dans le port d`Amsterdam Αλλά στο λιμάνι του Άμστερνταμ
Y a des marins qui naissent Ναυτικοί που γεννιούνται
Dans la chaleur épaisse Μέσα στην παχιά ζέστη
Des langueurs océanes Της μελαγχολίας του ωκεανού

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui mangent Ναυτικοί που τρώνε
Sur des nappes trop blanches Σε κατάλευκα τραπεζόμαντηλα
Des poissons ruisselants Φρέσκα ψάρια
Ils vous montrent des dents Και σας δείχνουν δόντια ικανά
A croquer la fortune Να δαγκώσουν την τύχη
A décroisser la lune Να ξεκρεμάσουν τη σελήνη
A bouffer des haubans Να φάνε τα ξάρτια
Et ça sent la morue Jusque Και ο μπακαλιάρος μυρίζει
dans le coeur des frites Μέχρι την καρδιά της πατάτας
Que leurs grosses mains invitent Που με τα χοντρά χέρια τους
A revenir en plus Παραγγέλνουν ξανά
Puis se lèvent en riant Και κατόπιν σηκώνονται γελώντας
Dans un bruit de tempête Και μέσα στον θόρυβο της θύελλας
Referment leur braguette Κλείνουν το φερμουάρ τους
Et sortent en rotant Και ρεύονται καθώς βγαίνουν έξω


Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui dansent Ναυτικοί που χορεύουν
En se frottant la panse Και τρίβουν τις κοιλιές τους
Sur la panse des femmes Πάνω στις κοιλιές των γυναικών
Et ils tournent et ils dansent Και περιστρέφονται και χορεύουν
Comme des soleils crachés Σαν ήλιοι που τους έχουν φτύσει
Dans le son déchiré Μέσα στον σπαρακτικό ήχο
D`un accordéon rance Της γρατζουνιάς ενός ακορντεόν
Ils se tordent le cou Στραβολαιμιάζουν
Pour mieux s`entendre rire Για να ακουστούν καλύτερα όταν γελάνε
Jusqu`à ce que tout à coup Ώσπου ξαφνικά
L`accordéon expire Το ακορντεόν σταματά
Alors le geste grave Τότε με σοβαρές κινήσεις
Alors le regard fier Τότε με υπερήφανα βλέμματα
Ils ramènent leur batave Φέρνουν την Ολλανδέζα τους
Jusqu`en pleine lumière Στο φως του ήλιου


Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui boivent Ναυτικοί που πίνουν
Et qui boivent et reboivent Και πίνουν και ξαναπίνουν
Et qui reboivent encore Και πίνουν ξανά
Ils boivent à la santé Πίνουν στην υγειά
Des putains d`Amsterdam Των πορνών του Αμστερντάμ
De Hambourg ou d`ailleurs Του Αμβούργου ή αλλού
Enfin ils boivent aux dames Δηλαδή πίνουν στην υγειά των γυναικών
Qui leur donnent leur joli corps Που δωρίζουν το όμορφο κορμί τους
Qui leur donnent leur vertu Που δωρίζουν την αρετη τους
Pour une pièce en or Για ένα νόμισμα χρυσό
Et quand ils ont bien bu Κι όταν έχουν μεθύσει εντελώς
Se plantent le nez au ciel Βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό
Se mouchent dans les étoiles Σκουπίζονται στα άστρα
Et ils pissent comme je pleure Και κατουράνε όπως εγώ κλαίω
Sur les femmes infidèles Πάνω στις άπιστες γυναίκες
Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ

Το δικαίωμα στη τεμπελιά (λόγω χιονιά)

Η λίμνη Τριχωνίδα με το μέτωπο της βροχής να προελαύνει και το αίτιο της παρουσίας μου να διακρίνεται στο λευκό βροχόμετρο.
Ανάμεσα από αλλαγές πανών και κούνημα στο λίκνο η φύση έδειξε πως δεν καταλαβαίνει από ανθρώπινα μαθηματικά μοντέλα και σχέδια. Ευτυχώς.
Η κόρη μου είδε νιφάδες για πρώτη φορά και ο Σωκράτης τραγουδά για την ζωή μας.
Με λόγια τόσο λίγα και τόσο πολλά.
Σωκράτης Μάλαμας - Καληνύχτα

Το Θέατρο

Επανέρχομαι συνεχώς λόγω εμμονών, στην θεωρία της μη ύπαρξης σωστού-λάθους.
Στην παράσταση που ζούμε, όλοι έχουν κάποιο ρόλο και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ο πρωταγωνιστής, δίχως την ταξιθέτρια. Με ποιό δικαίωμα και με οποία έπαρση, εγώ, ο αναιδής, συμβούλευα τον φίλο μου Μιχάλη, για την πορεία που θα έπρεπε να πάρει η ζωή του. Αυτή είναι καθορισμένη από το ίδιο το καράβι που του εδώθη, στον ίδιο πλειστηριασμό που και εγώ έλαβα το δικό μου, την ποιότητα του πληρώματος, τον τελικό προορισμό -που εμείς ορίζουμε-, τον καιρό και τις διορθωτικές παρεκλίσεις που ως καπεταναίοι κάνουμε. Ζήσε την ζωή σου φίλε μου, εσύ που ποτέ δεν είπες, πώς, θα έπρεπε εμείς να ζήσουμε την δική μας.

Παραθέτω δύσκολη πλην ενδιαφέρουσα στιγμή της ζωής μου.
Αποκλεισμένοι ο συνάδελφος Φ.Κ. και εγώ στον δρόμο Προυσσός-Λαμπίρι.
Το τζιπ να γλυστρά και οριακά να γλυτώνουμε τον γκρεμό.
Ο Κ. φτυαρίζων με απώτερον σκοπόν τον επανασχηματισμό επιφανείας τριβής μεταξύ τροχών και οδοστρώματος, μπας και φθάσουμε Αγρίνιο και δεν ξεμείνουμε από καύσιμα -νηστικοί από το πρωί - στην κορυφή του διάσελλου.

Η Μαρκέλλα και η Καίτη

Η Μαρκέλλα φίλη συμφοιτητή.
Η Καίτη δεύτερη ξαδέρφη.
Και οι δυό τελειόφοιτες στην Οδοντιατρική Αθήνας.
Η Καίτη ήθελε και ένα master. Πήρε ένα ποσό από τον πατέρα της και σχεδίασε ένα ταξίδι 6 ημερών στο εξωτερικό με ισάριθμες συνεντεύξεις. Την πήρανε σε δύο Πανεπιστήμια. Διαλέξε το καλύτερο από τα δύο. Η δεδομένη υποτροφία ήταν ισόποση με τα δίδακτρα. Είχε γραφείο, ιατρείο, κλειδιά(κάρτα), της σχολής της και πολύ καλά εισοδήματα από προγράμματα. Όταν τελείωσε (τα ιατρικά master είναι 3ετή), της προτάθηκε να μείνει με ένα μισθό περίπου 20.000 € μηνιαία. Δεν δέχθηκε. 'Αφησε την ήρεμη Πανεπιστημιούπολη και γύρισε στην χώρα της. Δουλειά zero. Είδε αγγελία σε εφημερίδα για οδοντιάτρους στο Manchester από το Βρετανικό Ε.Σ.Υ. Πήγε. Έζησε 2 χρόνια σε ένα υπέροχο σπίτι στα προάστια με έναν παχυλό μισθό ώσπου η νοσταλγία και οι δεσμοί με γονείς την έκαναν να γυρίσει. Με τα χρήματα της άνοιξε ιατρείο και κουτσά στραβά ασκεί το επάγγελμα στα Γιάννενα.

Η Μαρκέλλα τελείωσε με τον ίδιο βαθμό. Αποφάσισε να κάνει master Ελλάδα, με -κατ'εμέ- πρόφαση οικονομικές δυσκολίες. 2 χρόνια βοηθούσε άμισθα σε κλινικές αρχ... καθηγητές ώστε να επιλεγεί για το master, το οποίο δεν είναι ποτέ 3τές, διότι τα αρχ... χρειάζονται άμισθους υπαλλήλους για 4-5 χρόνια. Ποιός θα τους γράψει τα paper, ποιος θα κάνει παραδόσεις και εργαστήρια σε προπτυχιακούς;
Η Μαρκέλλα ζούσε ακόμη σε μια μια μικρή φοιτητική γκαρσονιέρα στα 30 της. Και δεν ζούσε. Περίμενε να ζήσει. Νόμιζε πως όλα αυτά ήταν το στάδιο που έπρεπε να περάσει για να ζήσει. Κάποτε.

Αυτή είναι η χώρα μου.
Και εγώ μόνο ξέρω πόσες φορές έχω μετανοιώσει την άρνηση μου στην πρόταση να μείνω και να δουλέψω έξω.
Σε μια χώρα που οι άνθρωποι είναι συνάνθρωποι. Σε μια χώρα που ο ικανός προχωρά και ο λιγότερο ικανός στηρίζεται. Σε μια χώρα που ένοιωθα ήρεμος, ισορροπημένος, άνθρωπος.
Αυτή η χώρα δεν είναι η χώρα μου.

London calling to the faraway towns
Now war is declared - and battle come down
London calling to the underworld
Come out of the cupboard,you boys and girls
London calling, now don't look to us
Phoney Beatlemania has bitten the dust
London calling, see we ain't got no swing
'Cept for the ring of that truncheon thing

CHORUS
The ice age is coming, the sun's zooming in
Meltdown expected, the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
Cause London is drowning and I, live by the river

London calling to the imitation zone
Forget it, brother, you can go at it alone
London calling to the zombies of death
Quit holding out - and draw another breath
London calling - and I don't wanna shout
But while we were talking I saw you nodding out
London calling, see we ain't got no high
Except for that one with the yellowy eyes

CHORUS x2
The ice age is coming, the sun's zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear era, but I have no fear
Cause London is drowning and I, I live by the river

Now get this
London calling, yes, I was there, too
An' you know what they said? Well, some of it was true!
London calling at the top of the dial
And after all this, won't you give me a smile?
London Calling

I never felt so much alike, like-a, like-a...

γράμμα από ένα φίλο (nochessinestrellas.blogspot.com)

γράμμα από ένα φίλο

φίλε Πάνο,

αναγκάζομαι να σου γράψω γιατί νοιάζομαι πραγματικά για σένα. γιατί την τελευταία φορά που σε είδα δεν ήσουν καθόλου καλά, νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται ένας φίλος να σου θυμίσει κάποια πράγματα..

Πρέπει να αποδεχθείς φίλε μου τα διάφορα γεγονότα που δεν έχεις επιλέξει στη ζωή σου.. σιγά σιγά θα έπρεπε να συνειδητοποιείς ότι ήρθες εδώ που είσαι τυχαία, όπως τυχαία έζησες όπως έζησες. μεγάλωσες σε ένα κόσμο που κάποιος διάλεξε τυχαία για σένα και πιθανόν να μην μοιάζει και πάρα πολύ με αυτόν που θα ήθελες να δεις και να περπατήσεις εσύ. αλλά τι σημασία έχει αυτό ρε Πάνο; Μήπως είσαι ο μόνος;

Πρέπει να αποδεχθείς ότι οι μηχανές και τα μπετά που βλέπεις παντού γύρω σου είναι φυσιολογικά, και η βρώμα η τεχνητή. Όλα αυτά, τα ψέματα τα απροκάλυπτα και ο πόνος και η μοναξιά. Έτσι το θέλησαν οι πολλοί βλέπεις, ή μάλλον οι λίγοι και ως συνήθως, μετά έπεισαν εύκολα και τους πολλούς. Α ναι, πρέπει να αποδεχθείς ότι αυτό είναι επίσης φυσιολογικό και πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. και πότε δεν ήταν δηλαδή; ή μερικές φορές απλά αυτή είναι η φύση μας ρε συ. Ναι ναι, να με ακούς εμένα όταν στο λέω, το λένε και οι γιατροί οι μεγάλοι.. σταμάτα τώρα, και τι ξέρεις εσύ από αυτά;; σκάρτοι είμαστε σου λέω με βούλα και παράσημο.. και τι σου λέω για γιατρούς! το λέει και η Τηλεόραση! και οι Δέκα Εντολές!

Επίσης όταν περπατάς στο δρόμο να μην μιλάς σε παρακαλώ μόνος σου. Είναι περίεργο, αντιαισθητικό θα έλεγα και σίγουρα θα 'σαι τρελλός. Δεν μπορεί κάποιος να νιώθει απλά την ανάγκη να συνομιλήσει..με την αφεντιά του. όχι όχι, είσαι σίγουρα τρελλός, σχιζοφρενής θα έλεγα, όποιον λογικό και να ρωτήσεις θα στο πει. Λογικό μου φαίνεται, ποιον να ακούσω ρε συ, εσένα ή όλους τους άλλους; Α και για να μην το ξεχάσω, την Κυριακή αν θες να τα πούμε πάμε στο γήπεδο, παίζει ο Ηλιθιακός με τον Ψώφη.. θα περάσουμε μούρλια, θα τους δείξουμε εμείς!

Και για να μην ξεφεύγω από το θέμα μας, θα στο λύσω τώρα εγώ που το χω πιάσει απ'τα αρχίδια, απολύτως λογική είναι και η προθυμία των πολλών να κλείσουν μάτια αυτιά και στόμα και να τρέξουν πρόθυμα πίσω από την ποδιά των δέκα νοματέων, όχι μόνο αποδεχόμενοι την χαρωπή σκλαβιά τους αλλά σθεναρά μαχόμενοι ο,τιδήποτε τολμήσει να την διαταράξει. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι φίλε μου, δώσε μας κάτι να συνηθίσουμε και ας είναι και ένας στάβλος. Και εμείς μέσα από τις παρωπίδες μας θα μάθουμε χαρωπά να χλιμιντρίζουμε.. μέχρι να μας φορτώσουνε στο Οργουελικό φορτηγό για το ζαμπόν και μεις να αναρωτιώμαστε πού πάμε.. και μέχρι να το καταλάβουμε δεν θα μας δώσουμε χρόνο καν να το δεχτούμε, οπότε βουρ! μέσα στην κρεατομηχανή..

Για αυτό μην στεναχωριέσαι, μην απογοητεύεσαι, υπάρχουν και όμορφα πράγματα γύρω σου. μπορείς ακόμα να ανασάνεις δωρεάν, σκέψου το έτσι.. για πόσο; έλα τώρα, μην μου βάζεις δύσκολα, απόλαυσέ το όσο κρατάει, εξάλλου χάρη σου κάνουν και μόνο που σε αφήνουν να υπάρχεις. ανέπνεε γρήγορα γιατί όταν ανακαλύψουν το(ν) ανθρωπορομπότ που απλά θα τους κόβει τα φρούτα από το δέντρο και δεν θα τα κοιτάει καν, τότε φίλε Πάνο, δεν θα σε χρειάζονται πια.. τότε είναι που θα την έχεις πραγματικά γαμήσει.. μέχρι τότε η συμβουλή μου είναι να αναπνέεις βαθιά και δωρεάν, με ευγνωμοσύνη, και μην τυχόν σου περάσει από το μυαλό να κοιτάξεις τα φρούτα, γιατί θα σου βγάλω τα μάτια, εγώ ο φίλος σου, άπληστε... για το καλό σου πάντα, μην παρεξηγηθούμε..

με απόλυτη Ειλικρίνεια και Αγάπη, ο φίλος σου,
Αυτοαπατεωνίσκος Ζωηκαθορίζογλου

Welcome my son, welcome to the machine.
Where have you been?
It's alright we know where you've been.
You've been in the pipeline, filling in time,
Provided with toys and 'Scouting for Boys'.
You bought a guitar to punish your ma,
And you didn't like school, and you
know you're nobody's fool,
So welcome to the machine.

Welcome my son, welcome to the machine.
What did you dream?
It's alright we told you what to dream.
You dreamed of a big star,
He played a mean guitar,
He always ate in the Steak Bar.
He loved to drive in his Jaguar.
So welcome to the Machine.

Νιώθω Ναυτία

Δεν έχω να πω τίποτα. Ουδέν σχόλιον.

Μια συγκινησιακή τάση ειναι φυσιολογική;

Ματ και Μεα Για μια Ελλάδα Νεα (θυμάσαι Αντρέα;)

Είναι τόσο δύσκολο να ειπωθεί η αλήθεια; Γιατί φοβούνται όλοι να πουν το αυτονόητο;
Ότι το παπαδαριό είναι επιχείρηση;
Ότι οι Ματατζήδες επιλέγονται από τα πιο αρρωστημένα στοιχεία του σώματος;
Αλήθεια ποιοί λογικοί και ισσοροπημένοι άνθρωποι θα χτυπούσαν αλύπητα παιδιά και κοπελίτσες 15-16 χρονών;
Ότι διαβάζουν πορνοπεριοδικά, αθλ. εφημερίδες και παίζουν τάβλι και χαρτιά επί ώρες μεσ' τις κλούβες ώσπου να τους δωθεί η ευκαιρία να δείρουν.
Τολμάνε, η ντροπή αυτής της χώρας, να κρεμάνε την Ελληνική σημαία στις κλούβες τους.
Όταν κάποιος εφορμά πάνω σου πάνοπλος με μάσκα, γκλομπ, κράνος, βρίζοντας χυδαία με σκοπό να σου ανοίξει το κεφάλι, έτσι, επειδή έχει τα νεύρα του σήμερα, πρέπει να περιμένεις να δεις αν θα αντέξει το κεφάλι σου; Οχι. Θα του το ανοίξω εγώ πρώτος.
Η εκδίκησή μου σε κάθε τσογλαναρά που θα απειλήσει την σωματική ακεραιότητα την δικιά μου ή της οικογενειάς μου, θα είναι πρωτόγνωρη.
Και δεν με ενδιαφέρει αν ο αντίπαλος ειναι αστυνομικός, πολιτικός η στρατηγός. Θα τον σακατέψω για πάντα, όπως στην Κρήτη και στην Μάνη ξέρουν από εκδίκηση.

Θυμάμαι όταν πήγα να καταγγείλω μια κλοπή. Τότε με απέτρεψαν να την καταγγείλω, με έμμεση απειλή την γραφειοκρατία που θα περνούσα δίχως αποτέλεσμα. Ο σκοπός ήταν να κρατήσουν τα ποσοστά κλοπών του τμήματος όσο μπορούσαν καλύτερα. Και μετά φορτώνουν όλες τις κλοπές στο κάθε άρρωστο πρεζόνι που πιάνουν, με τον ίδιο σκοπό.
Όταν είδα την πόρτα του σπιτιού μου ανοιχτή και κάλεσα την αστυνομία, ήρθε περιπολικό από το αστυνομικό τμήμα (120μ. απόσταση) 1,5 ώρα μετά, και μετά τις έντονες διαμαρτυρίες μου από μια αξιωματικό ξέφυγε ότι έχουν διαταγές να αργούνε, ώστε να μην πέσουν πάνω στους κακοποιούς γιατί, "και μεις οικογένειες έχουμε". Θρασύδειλοι. Μόνο σε παιδάκια και γυναίκες βγάζουν όλο το μενος τους.
Δεν ξέρει όλος ο κόσμος για τους ακροδεξιούς αστυνομικούς που ενημερώνουν τους ομοιδεάτες τους;
Ποιούς δουλεύουν οι αλήτες;
Το 1985 κατέβηκα ως πιτσιρικάς περίεργος να δω τα επεισόδια σε μια κατάληψη Πολυτεχνείου. Έβλεπα έντρομος τους ακροδεξιούς να μιλάνε με τους Ματατζήδες με τα μικρά τους ονόματα και σχεδιάζαν μπροστά μας πώς θα επιτεθούνε ώς αγανακτισμένοι πολίτες και πως θα παραδώσουν (τα Ματ) τους συλληφθέντες στους ακροδεξιούς ώστε να τους δείρουν πριν τους πάνε μέσα.
Τότε σιχάθηκα την χώρα μου.
Και να πω και κάτι. Το αν καεί μια σημαία λίγο με νοιάζει. Γιατί μια σημαία δεν είναι ένα πανί, είναι οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν, είναι ο ιδρώτας κάθε κατοίκου αυτής της χώρας για καθημερινή επιβίωση, είναι το αίμα τους για την ελευθερία τους.
Άν η πατρίδα σου σε ντροπιάζει κάθε μέρα τότε τι αξία έχει ένα πανί;
Για την χώρα μου έδωσα και δίνω περισσότερα από όσα αξίζει.
Μου χρωστά και δεν της χρωστώ.
Κόρη μου ζήσε ελεύθερη.

Ήρθε η ψυχή μου

Ήρθε και με κοίταξε. Κομμάτι από το σώμα μου, ψυχή από την ψυχή μου. Ήρθε η θυγατέρα μου, η κόρη μου, η ζωή μου. Καλώς ήρθες ψυχή μου. 

 

I'm a child of South Africa
I'm a child of Vietnam
I'm a child of Northern Ireland
I'm a small boy with blood on his hands
Yes I'm a child of the universe
Yes I'm a child of the universe
You can see me on the TV every night
Always there to join in someone else's fight

I didn't ask to be born and I don't ask to die
I'm an endless dream, a gene machine
That cannot reason why

Yes I'm a child of the universe
Yes I'm a child of the universe
You can see me on the TV every day
I'm the child next door three thousand miles away

And then they were 4

Για να παραφράσω τον γνωστό τίτλο των Genesis.
Αύριο λοιπόν. Αύριο θα είμαστε 4. Άλλοι φεύγουν και άλλοι έρχονται. Είδα χθές με την φίλη μου το Juno. Και εκεί που νόμιζα πως θα κολλήσει η ηρωίδα με τον cult 35άρη, το cult διαλύθηκε και φάνηκε μέσα από την ομίχλη ένας γελοίος, έξω από την ηλικία του ονειροπαρμένος. Και τι απέγινε η υστερική φίλη του; Έγινε μαμά. Ειναι η μέρα και το θέμα. Συγκινήθηκα. Κράτησα όμως την διασκευή των Carpenders απο τους Sonic Youth. Για την κόρη μου που έρχεται. Νάσαι καλά κούκλα μου. Νάσαι γερή και να κάνεις την ζωή σου ότι εσύ γουστάρεις. Σ'αγαπώ τόσο πολύ.
Αύριο.

long ago
and oh so far away
I fell in love with you
before the second show
your guitar
it sounds so sweet and clear
but you're not really there
it's just the radio

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

loneliness, is such a sad affair
and I can hardly wait
to be with you again
what to say
to make you come again
come back to me again
and play your sad guitar

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

don't you remember you told me you love me baby
you said you'd be coming back this way again baby
baby baby baby baby oh baby
I love you, I really do

Το δουλεμπόριο ποτέ δεν πεθαίνει

Doggystyle Stars - Bandiera rossa

Δουλεύω στον ευρύτερο (η ευρύτατο μέχρι ξεχειλώματος;) δημόσιο τομέα. Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό κάτι παιδιά κρυμμένα σε γραφεία, που δουλεύουν σαν τους είλωτες δίχως διάλειμμα για καφέ. Διερευνώντας την εργασιακή τους σχέση με την υπηρεσία βρήκα ότι, είναι υπάλληλοι των 500€ σε εταιρείες που έχουν αναλάβει εργολαβικά μια δουλειά, (ή δουλεία;), νοικιάζουν τα παιδιά στην υπηρεσία, και τσεπώνουν νταβατζιλίκι την διαφορά. Τα ίδια τα παιδιά δεν μπορούν αυτόνομα να λάβουν μέρος σε αυτούς τους διαγωνισμούς ανάθεσης έργου, γιατί οι διατάξεις των προκηρύξεων ευνοούν εταιρείες, (ΟΕ, ΑΕ, κλπ), επιβάλλουν επίσης να έχεις κατάσταση προσωπικού κλπ, άρα μόνο για εταιρείες το χρήμα. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.

Αλήθειες, ψέματα και (7+3-45*log354.χ) αυγά Τουρκίας

Συνεχίζω την παράδοση των ευχάριστων παραθέσεων εικόνων εργασιακής ειρήνης με τον εαυτό μου.
Γέφυρα Επισκοπής, τεχνητή λίμνη Κρεμαστών.

Το είδος μας δεν είναι και πολύ επιρρεπές στις αλλαγές.
Καθημερινές μικροτριβές που παράγουν θερμότητα και αυξάνουν την εντροπία.
Στην υγειά της αλήθειας έστω και υποκειμενικής.

Pasolini is me
'Accattone' you'll be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

Piazza Cavour, what's my life for?

Visconti is me
Magnani you'll never be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes, I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

Who am I that I come to be here...?

As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me

And there is no point saying this again
There is no point saying this again
But I forgive you, I forgive you
Always I do forgive you

Καμπουράκης, Ισχιαλγίας, Χίος, Άνδρος, Τρέμη και Μη Τρέμεις

Μακριά από μας, κλεισμένοι στα κλουβιά τους, νοτισμένοι με την έπαρση του "αναγνωρίσιμου".
Ένα τσούρμο άνθρωποι με νοημοσύνη κάτω του μετρίου, μιλάνε μεταξύ τους για τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, για τη ζωή τους, για τα σπίτια τους, για τα πηδήματά τους. Καλούν ο ένας τον άλλον και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Το είχε θέσει πολύ εύστοχα ο καθ. Παπαδόπουλος σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία περι χρηματισμού γιατρών αλλά ταιριάζει γάντι και εδώ. Το κύριο πρόβλημα για την εξάλειψη του φαινομένου είναι η ομαδική θεραπεία απεξάρτησης των χρηματιζόμενων. Γιατί είναι πια εξαρτημενοι από αυτή την συναλλαγή. Εθισμένοι. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται με την αίσθηση πως αφού τελικά κερδίζω τόσα πολλά, τι στο διάολο, θα πρέπει να τα αξίζω. Και αφού τα αξίζω άρα είμαι καλύτερος, εξυπνότερος, ικανότερος. Και έτσι γίνεσαι όλο και πιο θρασύς και χωρίς δεύτερη σκέψη αμολάς τις κοτσάνες του αιώνα, έχοντας την αίσθηση πως τους ξεγέλασες όλους. Ανθρωπάκια. Μικρά, γελοία μαριονετάκια. Άσχημα πρόσωπα και πατσοκοίλια. Ουλές ακμής και κίτρινο δέρμα ποτισμένο στην νικοτίνη. Έντονο makeup που θυμίζει απόκριες. Άρρωστοι άνθρωποι μέ άρρωστες σκέψεις. Υποκρισίες.
Θυμάμαι τον Κορκολή. Δημόσια διαπόμπευση από έναν αχρείο που την αποτίμησε σε χρήμα. Αν θυμάμαι καλά έφυγε από την Ελλάδα και προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για χρόνια. Μια ζωή και μια καριέρρα θυσία γιά την βόλεψη κάποιων άλλων. Αιδώς Αργείοι η άλλως λίγη τσίπα βρεεεεεεεε.
Antony & The Johnsons Bird Gerhl

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως

Βλέπε σχόλιο "Τσαγκαροδευτέρα" --> "Τσαγκαροτρίτη". Τι θα γίνει αυτήν την εβδομάδα;
Από ίωση σε ίωση πάμε η το ανοσοποιητικό ποιεί την νήσσαν, και καταντά σκέτο ποιητικό;
Τέλος πάντων ας μη δεχθώ πως απλώς μεγαλώνω και οι αντοχές μικραίνουν, και αισιόδοξα να πώ "Αυτή η μηχανή, όσο καλά και να ντυθώ δεν μ'αφήνει ν'αγιάσω και με κρατά συνεχώς συναχωμένο αυτόν το χειμώνα".
Συνεχίζω τις ευχάριστες παραθέσεις.
Αλευράδα, 1km κατάντι του φράγματος Καστρακίου. Κρεμαστή πεζογέφυρα που εξυπηρετούσε τον διάπλου του Αχελώου πρίν την κατασκευή του φράγματος και το δρόμο πού έχει κατασκευαστεί στη στέψη του.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 παρουσιάστηκα στο ένδοξο σώμα του Πολεμικού Ναυτικού. Μέσα σε 25 μήνες που ήταν τότε η θητεία, ήμουν παρών σε 1 αυτοκτονία, και 3 απόπειρες. Μηχανικός καζανιέρος του ΑΤ "Κουντουριώτης", περίμενα όπως έλεγαν οι διαταγές, να κάνω 12 μήνες θάλασσα και 12 ξηρά. Αμ, δε. Κάποιοι έπρεπε να υπηρετούν όλη την θητεία τους στην ξηρά λόγω ίσως παθολογικής ναυτίας και αλλεργίας στο θαλασσινό νερό. Έτσι πέρασα 2 υπέροχα ρομαντικά χρόνια στο Πολ. Ναυτικό, έχοντας γένεια 3 ημερών, καπνίζοντας το τσιμπούκι μου και γράφοντας στίχους ατενίζοντας από την γέφυρα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου.

Εμ, δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Αφιερωμένο στους κληρούχες που περάσαμε μαζί τα 10άρια μποφώρ στη θάλασσα, στις πιο απάνθρωπες συνθήκες, όπου όμως ανακαλύψαμε τα όρια μας. Για τον Μάριο που σκοτώθηκε λίγους μήνες μετά την απόλυσή του πάνω σε μια 1000άρα, για τον Θανάση, για ολα τα παιδιά που έδωσαν σ'αυτή την κ..χώρα πόνο και αίμα για να βλέπουν τα βύσματα να περνάνε πάντα ζάχαρη.
Λίγο αγοραία η γλώσσα αλλά δεν υπάρχει άλλη.
Από έναν Τούρκο πιλότο εμπορικών σκαφών στα στενά του Βοσπόρου ένα βιντεάκι που με συγκίνησε, γιατί με έφερε 20 χρόνια πίσω, στους φίλους μου, στους φίλους μου που όσο το σκέφτομαι ήταν οι καλύτεροι άντρες που γνωρισα ποτέ, και άς ήταν αμούστακα παιδιά.

Μετά το Πείραμα

Μου φαίνεται πως σκοτείνιασα αρκετά για σήμερα. Παραθέτω ευχάριστη νότα.
Διάσελο "Μπαγασάκι", δρόμος Καρπενήσι-Αγρίνιο, 10km από Καρπενήσι, σκοπεύων Βόρεια, η συνέχεια της οροσειράς της Πίνδου ξεπροβάλλει μέσα από θάλασσα νεφών.
Υ.Γ. Δεν ζηλεύετε την δουλειά μου;

Το Πείραμα

Μετά από 3-4 ποτηράκια Μοσχοφίλερο έχουν απλώς αρθεί οι ηθικές, και οχι μόνο, αναστολές, ή έχεις περάσει το μέγιστο της συνάρτησης και έχεις γίνει η ντροπή της παρέας; Το πείραμα εξετελέσθη μετά σύσσωμης της οικογένειας, πεθερικών συμπεριλαμβανομένων, ημέρα Κυριακή. Ακούω samples από τα "the best" albums του 2007. Όλα καλά αλλά, κάτι λείπει. Βάζω King Crimson και έρχομαι στα ίσια μου. "In the Court Of The Crimson King". Ευγενικά αφιερωμένο στους 16άρηδες. Πόσο τυχεροί είμασταν και πόσο άτυχοι αυτοί οι νέοι εξοπλισμένοι μόνο με Playstations και Cellphones. Και εγώ ο τυχερός που πρόλαβα παρέες και κουτούκια, πορείες και συνθήματα, εγώ ο τυχερός που το σημάδι του γκλομπ από την πλάτη μου προχώρησε στο μεδούλι μου, διαπέρασε κάθε νευρώνα της ραχοκοκαλιάς μου και έγινε tatoo στο δεξί μου ημισφαίριο, εγώ ο τυχερός που ανδρώθηκα σε καιρούς που νόμιζα δύσκολους, εγώ ο τυχερός που πέρασα την εφηβεία μου σε εποχές που υπήρχαν όνειρα, το μόνο που έδωσα, το μόνο που δημιούργησα είναι η γενιά των 700€. Συγνώμη ρε παιδιά, συγνώμη παιδι μου.

The dance of the puppets
The rusted chains of prison moons
Are shattered by the sun.
I walk a road, horizons change
The tournaments begun.
The purple piper plays his tune,
The choir softly sing;
Three lullabies in an ancient tongue,
For the court of the crimson king.

The keeper of the city keys
Put shutters on the dreams.
I wait outside the pilgrims door
With insufficient schemes.
The black queen chants
The funeral march,
The cracked brass bells will ring;
To summon back the fire witch
To the court of the crimson king.

The gardener plants an evergreen
Whilst trampling on a flower.
I chase the wind of a prism ship
To taste the sweet and sour.
The pattern juggler lifts his hand;
The orchestra begin.
As slowly turns the grinding wheel
In the court of the crimson king.

On soft gray mornings widows cry
The wise men share a joke;
I run to grasp divining signs
To satisfy the hoax.
The yellow jester does not play
But gentle pulls the strings
And smiles as the puppets dance
In the court of the crimson king.

Η ζωή είναι μια βόλτα

Ο Θοδωρής, ένας φίλος, ζει πολλές ζωές. Εμπειρίες και εικόνες, τρόποι ζωής και αποστάγματα, αγάπες και μουσικές, όλα έρχονται και τα παίρνει έτοιμα μασημένα από χιλιάδες ανθρώπους που γνώρισε και γνωρίζει. Τον θυμάμαι 18άρη να προσπαθεί να αποβάλλει τα χαρακτηριστικά, σαν στάμπες επάνω του, από έναν ιδιόρυθμο, αυστηρό πατέρα και μια οικογένεια που δεν ηταν και τόσο πως να το πω, mainstream. Και ο σκοπός ήταν σαφής. Να γνωρίσει, να κυλιστεί, να μάθει, να αγαπήσει, να γευτεί, να ζήσει. Εγώ, όχι. Ο θοδωρής. Είναι βράδι πια. Δεκαπέντε (15), στην καλύτερη, ενεργά καλοκαίρια. Είναι βράδι πια. 'Ομως ποτέ δεν είναι αρκετά σκοτεινά για να μην έχεις ακόμη μια ευκαιρία στη λύπη. Caveman. Γιατί αν και ακραίο μέχρι γελοιότητας σε σημεία, ίσως για να γίνει εύκολα κατανοητό, τελικά ίσως δεν είμαστε δομημένοι για να κατανοούμε το άλλο φύλλο.

Αλήθειες, ψέματα και 3 αυγά Τουρκίας

Φιλοδοξίες, δημιουργικός οίστρος, καυστικές αιχμές για τους μη ακολουθούντες. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Τι καλό και τι κακό; Είναι πιο δημιουργικός ο μη έχων οικογένεια και παιδιά συνάδελφος, από κάποιον με χίλιες υποχρεώσεις; Πώς μπορείς να συγκρίνεις; Πόσo παραγωγικός θα ήταν στην θέση του άλλου; Ο φόνος είναι ανήθικος. Ναι είναι. Όταν υπερασπίζεσαι την ζωή σου είναι πάλι ανήθικος; Δεν είναι ηθικό να υπερασπίζεσαι την ίδια σου την ζωή; Χημικά προσθετικά και εντομοκτόνα που εν δυνάμει οδηγούν στον θάνατο χιλιάδες συνανθρώπους μας είναι περισσότερο η λιγότερο ανήθικο από έναν φόνο εν βρασμώ; Όταν ο καθ. και κλινικάρχης Δημ. Νοσοκομείου Παπαρίδης Παπάρας έλεγε στον, πάσχοντα από καρκίνο στο νεφρό κ. Ηρακλή, πως αφού δεν έχεις χρήματα για τις απαιτήσεις μου θα πρέπει να αδειάσεις το κρεββάτι και να πας σε άλλο νοσοκομείο δεν διαπράτει Φόνο εκ Προμελέτης; Είμαστε έρμαια των γονιδίων, των παραστάσεων και των εμπειριών μας. Αξιολόγηση εξαρτόμενη από την διαδοχή των εικόνων της ζωής μας. Προσπαθώντας να ερμηνεύσεις την ζωή του συνομιλητή σου ώστε να μη χαθείς σε ανούσιες αντιπαραθέσεις ενώ αφαιρώντας εικόνες και σχήματα από την ζωή σας διαπιστώνεις ότι τελικά πάντα συμφωνείτε. Βαβέλ,(με αφορμή ατέρμονες συζητήσεις στο γραφείο, συζητήσεις που οδηγούν πάντα σε ήπιες, η μη, αντιπαραθέσεις επειδή αρεσκόμαστε αε αυτές). Αποζητούμε τις αντιπαραθέσεις. Τι θα γινόμασταν δίχως αυτές. Που θα είμασταν "Χωρίς Βαρβάρους;". Βαβέλ. Δεν συγκρίνω πια. Και κρίνω στα 43 μου πολύ πιο ελαστικά τους ανθρώπους.

Τσαγκαροδευτέρα

Η ίωση που χτύπησε την κόρη μου δεν λέει να περάσει. Κάτι συμπτώματα έχω και εγω (βαρύ κεφάλι, σέρνω τα πόδια μου) και δεν φταίει το χθεσινό αλκοόλ. Δουλειά τέλος για σήμερα. Σπίτι, σούπες (απ' αυτές που δεν αρέσουν στην Mafalda) και αποβλάκωση στην TV.
Α, μη ξεχάσω. Μάθαμε και τον πιθανό κομιστή του οπτιακουστικού υλικού, της συνουσίας (μετά σχολίων), ενός εξέχοντος στελέχους της Ελληνικής Πολιτιστικής Σκηνής, μετά άσπιλης κορασίδος. ARXEDIA MEDIA

Για την Άννα μου

I am a bird girl now
I've got my heart
Here in my hands now
I've been searching
For my wings some time
I'm gonna be born
Into soon the sky
'Cause I'm a bird girl
And the bird girls go to heaven
I'm a bird girl
And the bird girls can fly
Bird girls can fly

And the bird girls can fly

Είναι το πρώτο post και το το μονο που θέλω είναι να πιώ την 10άρα La Trappe ακούγοντας Antony, περιμένοντας την δεύτερη κόρη μου σε 20 περίπου μέρες να δεί το κόσμο πού της ετοίμασα. We want the airwaves.